Geceleri rahat bir uyku çekmeyi unutalı o kadar çok oldu ki. Karanlıktan korkuyorum galiba.Uyumayı bir türlü başaramadığım karanlıkta sanki kendimi bulmaktan, kendimi dinlemekten korkuyorum.Gözümü her kapadığımda gözümün önüne gelen hayalden, yaşamak için her gün yeni bir sebep aramaktan, insanların bu büyük tekrarın içinde mutluluk naraları atmalarından, mutlu olmak için buldukları sebepleri bizim düşünemediğimizi sanmalarından, sürekli aptal aptal nasihat etmelerinden, bir kez bile olsun onları yaşatan sebeplerin bizim nefes almamızı bile sağlayamayacağını düşünememelerinden, karanlığı aptal televizyon programlarıyla kandırmaya çalışmaktan, her gece güneşin doğuşunu sabırla beklemekten, mutsuzluğun bazen mutluluk yerine geçtiğini anlatmak zorunda kalmaktan, bunun salak yorumlar doğurmaktan başka bi işe yaramamasından ama yine de bunları yazmak zorunda olmaktan ve herhalde en çok da bu yalnızlığımdan (kurtulmanın yolunu bildiğim ama galiba bunu yaparsam mutlu olarak yok olacağımı bilmekten)..nefret ediyorum. En büyük dostum gece, herşeye rağmen seni sevmiyorum..