“Efendim?” dedi, uykulu bir sesle konuşan Semih. Henüz uyuyalı üç saat olmuştu. Gece, raporunu tamamlamak zorunda olduğu için sabaha karşı ancak uyuyabilmişti. Ama raporunu, haftalardır tamamlamak için çırpındığı, ama bir türlü tamamlayamadığı raporunu tamamlamanın verdiği huzurla yatmıştı yatağına. Gözünü kapatır kapatmaz da uyuduğunu sanmıştı.
“Semih, abi uyuyor muydun ya?” dedi, sabırsızlanan Ahmet. O da aynı Semih gibi, telefonla aranarak başlamıştı güne. Arayan kişinin Ahmet’e söylediklerini aktarmak için aramıştı Ahmet, Semih’i.
“Kimsi.. Ha Ahmet sen misin?”
“Abi hemen kalkıp bize gelmek zorundasın. Aslında sana telefonda söylemek isterdim ama söyleyeceklerimi duyduğunda yalnız olmanı istemiyorum”.
“Kötü bir şey mi oldu?” dedi ve telaşlanarak doğruldu yatağından Semih.
“Pek iyi sayılmaz aslında. Demek istediğim..”
“Yoksa Tülin’e mi bir şey oldu?”
“Yok hayır, Tülin’le ilgili bir şey yok.”
“Ya şapşallık etmeyi kesip söylesene ne olduğunu.”
“Abi..?”
“Ne?”
“Ethem…”
Semih telefonu elinden fırlatıp ardına bile bakmadan Ahmet’in evine gitmek üzere evinden çıktı.
