bilemiyorum nereye gidiyor bu hayat.
sevgili demiştik zamanında, gizli bir şeydi, güzel birşeydi. sanki bir kurtuluş noktasıydı. olmuştu en sonunda sevinmiştik, aa ne güzel demiştik ama bilememiştik. yeni dertlerle gelmişti sevgili denen şey. güvensizlik, ayak ve rol yapma, her an bir sınavın içinde bulma kendini… bunları ondan öğrenmiştik. artık heveslemiyorduk eskisi kadar, önemli değildi ama alışkanlık da yaratıyordu.. devamı da hep geliyordu. bir zaman sonra hayattaki tek amaç haline gelmişti. korkutuyordu, bir kara delikti ki uğruna her gece binbir türlü acı çekilen…artık, bilemiyorum neler oluyor ama şuna eminim hep diken üstündeyim. hayat deyip geçmek ne kadar kolaysa artık bu da o kadar kolay…
