bildirgec.org

iki yakalı bir şehir..

istanbul.. birbirinden faklı iki medeniyetin bulu$up birle$tiği, ne doğu ne batı olan binlerce yıllık kent.. nice a$klara hayat olmu$, nice dünya liderine son durak olmu$ anadolu ve avrupa yakası.. bir yakadan diğer yakaya atılan bakı$ların efkârını, umudunu, özlemini denizinin mavisine yansıtmı$ $air memleketi.. önceleri uzun süreli kayık yolculuklarının derdindeyken, tanzimat dönemiyle beraber düzenli vapur seferleriyle iki yakasını birle$tirmi$ istanbul ve yüz yetmi$ yıllık vapur macerası..

bir zamanlar istanbul, ayasofya’nın, sultanahmet’in, topkapı sarayı’nın bulunduğu tarihi yarımada ve haliç bölgesiyle sınırlıydı.. hatta kadıköy ve beykoz gibi bugün istanbul’un en önemli ilçeleri, önceleri sürgüne gönderilenlerin oturduğu yerlerdi.. pendik, bakırköy, sirkeci gibi ilçeler eskiden birer köy ve mesire yeri olarak görülürdü.. bugünkü gibi geni$ cadde ve yollar olmaması nedeniyle ula$ım, kayıklar, çektiriler veya küçük yelkenliler vasıtasıyla yapılırdı..

celbimin sırlarını düşüncelerimin gizemleri arasından serpiştirip çıkarmak sırasında düşüncelerimin bir tek düşüncesi olmadığına üzülerek şahit oldum ki bu kördüğüm bu endişe zat-ı alimde nice gizli sırlar ifşa etmiştir. velhasıl yaşam is going on and i am alone…

su ihtiyacını gidermeyen bir su biçimidir, nem…

bilemiyorum nereye gidiyor bu hayat.

sevgili demiştik zamanında, gizli bir şeydi, güzel birşeydi. sanki bir kurtuluş noktasıydı. olmuştu en sonunda sevinmiştik, aa ne güzel demiştik ama bilememiştik. yeni dertlerle gelmişti sevgili denen şey. güvensizlik, ayak ve rol yapma, her an bir sınavın içinde bulma kendini… bunları ondan öğrenmiştik. artık heveslemiyorduk eskisi kadar, önemli değildi ama alışkanlık da yaratıyordu.. devamı da hep geliyordu. bir zaman sonra hayattaki tek amaç haline gelmişti. korkutuyordu, bir kara delikti ki uğruna her gece binbir türlü acı çekilen…