kendimi çok berbat ve aciz hissediyorum. herşey tersine gidiyormuş gibi. düşünüyorum da sadece bir kaç şey kötü gitse belki dayanabilirim ama şu an iyi giden birşeyler yok gibi geliyor bana. kafamın kötü olaylarla öylesine meşgul olmasıdır belki de sebep.

“iyi giden birşeyler olmalı” diyorum, arıyorum, bulduğum şeyler değil beni mutlu etmek, saçma sapan düşündüğüm ve delirmeye başladığım yönünde etkiliyor düşüncelerimi.

biliyorum aslında böyle düşünmek bunun böyle devam etmesinde büyük bir etken, ama kendi mi alamıyorum böyle düşünmekten.

“herşey düzelecek” diye aylardır bekliyorum, attığım her adım başarısız oluyor, sarhoş bile olamıyorum.

sanırım okula gitmemekle büyük hata yapıyorum ama o zaman da huzur yoktu ki, daha çok çabalayamadım belki. arkadaşlarım, her biri bir dert edinmiş, çözmeye çalışıyorlar ve ben konuşacak birini bulamıyorum.

çok rahat görünüyorum, farkındayım ama bu demek değil ki hayatım her yönüyle mükemmel. herkes bana derdini anlatıyor ben anlatmıyorum.

ve ben bana “vah vah” denmesinden nefret ediyorum..