Nasıl birşeydir bu anlamıyorumki. sussan içini yer konuşsan dilini… Düşünüyorumda bazen en güzeli uzak durmak. Aşk tehlikeli, koskaca bir kalbi yok edecek kadar etkili bir silah. Nükleer bir sancı gibi eritiyor girdiği kalbi. Sızlatıyor insanın içini… Aşk varya nefret edilesi bir duygu.

Çünkü ben aşık olduğum kişiden nefret ediyorum, ona hep kızıyorum azarlıyorum bağırıp çaığırıyorum, sırf kalbimi benden aldı diye, sırf kalbim bana değilde ona çalışıyor diye, sırf beni benden alıp kendine sakladı diye… Ne farkı var aşkın nefretten?… Ne farkı var çekilecek yanı olmayan bir acıdan, sancıdan, eziyetten , ,işkenceden…Aşk karşılıklı olsa bile acı veriyor üzüyor insanı. Çünkü bu defada kıskanıyorun onu, başka birinin yanından geçmesini bile istemiyorsun. Mesela onunla olmanın en güzel yanı yanında olmasa bile ellerini terleten sıcaklığını taaa içinde hissediyorsun, en kötü yanı seni seviyorum sözcüğü dilinin ucunu ısırırken saatlerce boş yere havadan sudan konuşuyorsun…Ne kadar acınası bir durum… İnsan nasıl bu kadar aciz ve çaresiz kalıyor. Oysa biz akıllıyız. Onca savaşlara meydan okuyan yüreğim Ufacık aşka yenilecekse ben böyle kalbi… 🙂