Hic beceremiyorum yazı yazmayı. Düsündüklerimizi yazıya aktarmak hele o duygu coskunlugunu yansıtabilmek bilgisayar monitörüne bakarak hic te kolay olmuyor ne yazık ki. Samimiyetin kayboluyor sanki sırların ifsa edilirmis gibi utanc duyuyorsun. Konu aşk bile olsa böyle bu durum. Aşkın ızdırabını anlatabilmek bile olsa tek secenegin hislerini dökebilmek kendini avutabilmek icin su klavyeye muhtac isen isin daha da bir zor oluyor. Hersey cok sıradan aslında…Milyonlarca insanın icinde bulundugu durum belki de ama insan bazen bunlar sadece kendinde oluyor sanıyor dünyanın en özel seyi gibi… Bir kız seviyorum ben. Bunu benden baska belki iki arkadasım bilir. Giris cümlen biraz sıradan oldu sanki… Bu kız söyle güzel böyle güzel demek istemiyorum cünkü bu o kadar sıradan ki bunları söylemek ona duydugum sevgiye gölge düsürür diye korkuyorum. Hani ilişkiler vardır ya eline hic kalem almamıs birini yazar yapan siirler yazdıran… öyle birsey belki de..ferhatın sirine askı? Ne bakımdan? o kadar degisti ki ask kavramı artık…seviyorum evet ama hayatımda en fazla bir kere daha yasadıgım türden bir sevgiyle..ısık göremiyorum ne var ki kendimi avutuyorum sürekli söyleyecegim diye ama hep bir ”ama” bulabiliyorum kendimce her seferinde..onu gördügümde o kadar mutlu oluyorum ki sacma sapan seyler yapmak ugruna bile olsa sırf bir dakika daha gecirebilmek icin katlanıyorum herseye. Aynı yolu onlarca kez gidip gelmeye bile razıyım halbuki o sıcacık saniyeler icin… Gittigimde onu arıyor gözlerim bulamadıgımda yer anlamsızlasıyor gözümde zaman bütünlügünü kaybediyor degerini amacını yitiriyor sersemliyorum. Sorguluyorum bazen neden istediklerim olmuyor diye yanıtını biliyorum aslında hic cesaret edemedim ki birseyleri degistirmek icin gururum kırılır diye… Hayırın anlamını daha önce hic bu kadar sorgulamamıstım diyorum bazen de isyan ediyorum ben burada fırtınalarla bogusurken o limanında sessiz uyuyor diye… Usanıyorum giydigim maskelerden onu gördügümde takmak zorunda oldugum o igrenc samimiyetsiz arkadas maskesi midemi bulandırıyor ama cıkaramıyorum cıkarırsam özgüvenimi iki paralık edecek zayıflıgımdan utanıyorum korkuyorum kaybetmekten ya bir daha göremezsem onu?Zaten en fazla iki kere görüyorsun haftada diyor icimden bir ses ama zaten zor buldugum ve bir daha kaybetmemek icin sarıldıgım bu sevgi de olmasa ne icin yasıyorum ki ben? Daha icten anlatmalıyım… Kelimeler dügümleniyor nasıl tepki verecegini düsünüyorum seni seviyorum dedigimde sonra da aman be olum iyice kaptırdın kendini diyorum örtüyorum üstünü gönderiyorum benligimin en ıssız köselerine unutmak icin sonra sıkıca sarılıyorum yorganıma uyuyorum ama bir de bakıyorum rüyama giren o güzellik nasıl gizlenebilir ki? Cözüm arıyorum istiyorum ki birisi gelsin tutsun elimden hadi baslayın desin önce elini tutmak sonra da o sıcacık gülümsemesini görmek istiyorum sonra tekrar bakıyorum etrafıma karanlık… Yarın söyleyecegim… Ama cok acele etmiyor musun biraz zaman ver yarın söylersen kabul etmeyebilir biraz daha bekle iyice arkadas olun yakınlasın… bu mu istedigin? Ama arkadas olursan isler iyice cıkmaza girer söyle en bastan olsun bitsin sürekli ölecegine bir kere öl…susuyorum cevabını bulamadan..