Bugün düşünmekten bile acizim, sanki yılların düşünce yorgunluğunu çekiyormuşum gibi. İçimde tuhaf bir his var. Acayip bir boşluk içimi doldurmuş sanki. Ya da boşlukta uçuyorum. Sanki bütün evreni çevrelemişim ya da evren beni çevrelemiş. Her şeyi, bütün evreni görüyorum ama bakışlarım ifadesiz. Her şey boş geliyor artık ve en ilginci çok rahat hissediyorum. Ölüyor muyum ne? Eeeeyyy bütün kelimeler o kadar anlamsızlaştınız o kadar boşsunuz ki artık şu yazdıklarımdan bile bir anlam çıkaramıyorum. Saçmalıyor muyum yoksa? Neyse yarın seni okurum belli olur. Kim bilir belkide gülerim. 😉 Hah düzelme var sanki. Bak göz atmışım. Oluyor oluyor işte 🙂 Artık yüzümde tebessüm var. Şimdi insanın yazınca veya düşünmek isteyince gerisinin geldiğini ve içini döktükçe yaşadığının farkına vardığına şait oldum. Ohhh bee kendime geldim. Seni yarın okumama gerek kalmadı günlük. Evet komikmişim ve bir okadar da enteresan. Ya bi git allah aşkına neden hala saçmalıyorum. Nedir bu kısır döngünün sebebi? Naaaaaaaaah düzelme var. Bitmişsin oğlum sen.