Aman Ölüm Zalim Ölüm Üç Gün Ara VerAl Başımdan Bu Sevdayı Götür Yare Ver.Çarem kalmadı artık. hiçbir zaman yenilgiyi kabul etmeyen, deliler gibi saldıran “ben”. evet benden öte bir ben olduguna hiç bir zaman inanmayan “ben”. yenildim artık bir kara gözlünün kara bakışlarına.. Elim kırıldı, ayaklarım tutmaz oldu. gözlerim görmez, okumaz oldu yarin kelamlarını.. Ah ölüm zalim ölüm üç gün de buraya uğra. Al başımı ve bu sevdayı götür yare ver.. Halbuki “umut“du bu sevginin ilk adı.. Aşkı umutla beslemeye niyetliydim geceler gündüzlerce..Sokaklar dolusu insanların yanlızlıgında, bir park köşesinin yeşilliğinde veya ankaranın dikiş tutmaz sogugunda, asfalt yollarında, ayazında ve karında, dolunayında ve hilalinde.. peşinden koşmakta hata ettiğim, perdeleri çekik camlarda aradığım, bulamadığım, karanlık gündüzlerde bir asfalt kirliliğine emanet ettiğim, müjdem, sevincim, sen hep yanımdaydın.. Kendin gitsen de hayalin gitmezdi. Her pencere intihara açılan bir kapıyken, her metro çukuru bir biletken ölüme, her otobüs altı rahat yatakken şu ruhuma bir seni bildim umut. Bir sende bildim umut.Nasıralı İsa senin adını söylerken havarilerine, senin isminden doğruları söylerken, hayır söylettirilirken, ben seni söylerken, her sabah adınla uyanırken her gece adınla uyurken, (veya uyudugumu sanarken) her gece sana uyanırken her sabah sana uyurken, ve her vakit uyku ile uyanıklık arasında dolasırken, çöl ve denizler arasında, cennet ile cehennem arasında gidip gelirken, tabakhane ile gülizar arasında kalmışken, ve hayatla ölüm arasında “yaşıyorken” umuttandı bunlar.. umudum vardı. belki hala var. Belki hala sen varsın.. belki hala ben varım..Bırakıp gitmeye niyetin var. Bırakıp gitmeye niyetim var. ben sana gidiyorum sen bana.. başka yol yok.Aman Ölüm Zalim Ölüm Üç Gün Ara VerAl Başımdan Bu Sevdayı Götür Yare Ver