Bilmiyorum sizin Madam teyzeniz hiç oldumu.Uzun zaman sonra dün gece onu hatırladım.1979 yılında Yedikuleye taşınmıştık bütün apartman Rumlarla doluydu hepsi yaşlıydı 1 abla kardeş vardı 1 sene sonra taşındılar.giriş kattaki madam teyze 5 sene sonra vefat etti ama üst kattaki madam Eleni yaklaşık 7 sene nerdeyse bizle evin içinde yaşadı.o zamanlar küçük kızlardık kardeşim ve ben.Biz ondan öyle şeyler ögrendikki onlarla ilgili kitap falan yazmam lazım.Beyaz topuz saçlarıyla uzun zarif vücuduyla,ve 70 yaşın bilgeliği ve hoşgörüsüyle bizi hep eğitti.Sonra birgün yuvadan uçtu gitti.Oğlunun yanına Yunanistan’a orada 5 sene yaşayıp vefat etti.Hep bizi aradı,telefonda memleketimi sizi çok özledim diyerek.Ah madam teyze,seni niye hatırladım,biliyomusun.Hani bişey evde kayboldugunda bir ip bulur 3 kere düğüm atardın sonra Şeytan aldı götürdü satamadan getirdi diye ayin yapar sonra kaybolanı hemen bulurduk ya. İşte dün gece 1 saat o yüzügümü aradım.dügüm attım yemin ederim 2 dakika sonra Bingo.Sagol MAdam Teyze Seni hala unutmadım,seni seviyorum
yorumlar
Hakkaten çok nezih insanlardır. Gerçekten İstanbullu sıfatını sonuna kadar hakeden,güzel aksanlı insanlardır.
okuyan bir arkadaşım vardı. napıyosun oralarda die sormuştum (insanlarla ilişkileri konusunda)
yaşlı insaları bulup onlara “anlat” diyorum “yaşamı anlat”. demişti. güzel hikayeler, tecrübeler dinlemiş…
yalnız şöyle bi durum var, kayıp elemanı bulduktan sonra o düğümü tekrar çözmen gerekiyo. çok önemli bi detaydı bu hatırladıım kadarıyla.
Ben kurtuluşta büyüdüm. Bizim de etrafımız Rum ve Ermeni komşularla doluydu. Çok tatlı insanlardı, çok dürüst insanlardı. Evet “Nezih” yukarıda gördüm. Tam tarif ediyor (edoor) Şimdi nerde…
Öyle çağırmazmışım ama annem anlatır, adıyla seslenirmişim. Hatırladığım kadarıyla, Surpik vardı. Çok tatlı bir teyzeydi. Kızı vardı Armila. Hey gidi günler…