bildirgec.org

İlk nefes aldığın anı düşün, ne kadar da güzeldir. Karanlık bir yerde bekledikten sonra önce beyazı, sarıyı, yeşili… Hayatı… Keşfediyorsun… Peki sonra?

Ne kadar oldu bu keşif biteli? Ne kadar oldu hayat sadece bir oyun olalı?

Ve inan bana öyle bir an gelecek ki, içinden bir ses haykıracak sana “NEDEN” diye…
Bahanen ne olabilir ki? Sebebin ne olursa olsun; Doğduğun ülkenin siyasi politikaları, geçim derdi, belki ailevi meseleler, belki de çocuklara adanmış bir hayat… Hiçbiri o An’ın gelmesini engellemeyecek. Ama sen farkında olmadan girdiğin bu çıkmazdan çıkabilirsin…

Mezbahalar, oldu bitti ilgimi çekmeyi başarmıştır.Danalar her canlı gibi birbiriyle iletişim kurar,hareket eder,beslenir ve tabi ki çiftleşirler.Ve o an gelir, yani kesilme anı…

Boyunlarındaki birkaç damar parçasının kopmasıyla birlikte , “İnek” olarak adlandırdığımız o canlılar birden 300 kiloluk bir et yığınına dönüşür.İstersen oraya binlerce damar tak tekrar, ama hiçbir işe yaramaz. Artık arada tüketilmeye hazır koca bir fark vardır.Bir o kadar da ipince olan o fark nedir peki?

O BASİT VARLIK BEYİN

Bazen diyorum ki; Belki de simsiyah bir uzay sonsuzluğundayız(Tabi bize göre siyah).
Fakat duyularımız, bize bir dünyada yaşıyormuşuz gibi algılamamızı sağlıyor. Belki de; Öyle Gerekiyor.

Muhteşem varlık “BEYIN” diyorlar, topraktan gelen vücudun bir parçasına. Onca sanal düşüncenin kökü ; Beyin. Bunu yazmamı sağlayan bile; “O”. (Beklide yazmıyorumdur…)

Herkes gibi benim de “İmkansız” dediğim şeyler oluyor. Sonra diyorum ki; “Kime göre İmkansız?”
Bana mı? Duyularıma mı? Yoksa Dünyaya mı?
Sonra, “Acaba ben ne kadar imkanlıyım?” sorusu geliyor aklıma. “Acaba gerçekten var olabilir miyim?” ya da “Olmalı mıyım?”…