bildirgec.org

içimde varsın
ama canım yanmıyor
acıtman gerekirken,
bu yüzümdeki gülümseme kime?
yoksa o gülümseme mumun yansıyan ışığımı?
söndür mumu.
gel içimde yak ateşi.
yeniden, yeniden, yeniden…

21.07.2008 – 03.21

küçükken hayaller kurardım.
kırmızı pabuçlarım ve beyaz üzerine papatyaları olan bir elbise içinde hayal ederdim kendimi.
küçükken hep büyümek isterdim.
zannederdim ki büyüyünce gökkuşağının üzerinde yürüyor gibi saf mutlulukla dolacak bedenimiz.
kimse bizi aşağı çekemeyecek ve dolayısıyla mutluluğumuz hiç azalmayacaktı.
hep elinde biberonu olan bebek gibi etrafa şirin gülücükler saçacağız sanırdım.
oysa küçük olmak zaten başlı başına ayrı bir mutlulukmuş.
hiçbir şeyden habersiz, emziği düşünce ağlayan ve tekrar geri verilince hiçbir şey olmamış gibi eski haline dönen bebek.
etrafındakilerden devamlı duyduğu “hayat”ın onu sınamadığı, olacaklardan bir haber olan kız çocuğu.
en önemlisi ise günlerce mutlu olmasına yetecek sade bir gülücük.
ne kadar güzelmiş küçük olmak…

21.07.2008 – 03.02

Nokta koyuyorum O’na…
sonra bir kaç satır boşluk…
dönüp bakıyorum, nokta değil virgülmüş asıl koyduğum…
Öyle sevmişim ki kalmamış ne gururdan ne huzurdan eser…
cadde cadde sokak sokak anılarımızın yer aldığı bu koskoca şehirde her saniye yeni baştan ölüyorum sensizliğimle…
O ise bilmiyor nasıl acı çektiğimi, nasıl perişan, paramparça ettiğini…
ne gitmeme razı ne kalmama…
zorda olsa kovdum gönlümden, yarası kaldı en sonunda…
en solumda…

Uzun zamandır karalamıyordum bu beyaz sayfayı..
bak yine buradayım diyor içimdeki hüzünlü kız çocuğu..
bak yine karşındayım ve yine izliyorum seneler önceki halini..
teninin altında açılmış ve tekrar kabuk bağlamış yaralar var. Onların yeniden açılıp seni kanatmasından korkuyorsun diyor..
evet diyorum kendi kendime..
evet gene aynı şeyleri yapacakmışım gibi geliyor..
gene aynı hikaye..
bak gene aynı şey oldu..
uçup gidiverdi ilham perim..
senden bir şeyler bırakmak istiyorum geride..
ama hakkında yazmadığım tek sevgilisin sanırım..
bunda bir gariplik var..
aynı anda hem mutluluk, hem hüzün..
geçmiş acı veriyor artık, istemiyorum onunla alakalı hiçbir şey..
korkutuyor bu durum beni..
çünkü biliyorum ki hüznüm, mutluluğun önüne geçtiği an ben olmayacağım burada..
belki de ilk defa ses çıkarmadan gitmiş olacağım..
aynı Zeynep gibi..
Zeynep’ti değil mi eski sevgilin..
deli divane aşık olduğun Ece..
ve çok acıtan Buse..
neden bu kadar geçmişinle yaşıyorsun ki ? ..
evet geçmiş senden parça ama farkında değilsin bu ilişkilerine zarar veriyor..
benimkinin didik edilmesini sevmiyorken, seninkini de dinlemeyi sevmiyorum..
şuanda bu yazdıklarımı yırtıp atmak istiyorum, aynı bir film karesi gibi..
ama bir şey engel oluyor bana..
neden şuan ki halimi ortaya çıkarıyorsun ?
ben seneler önce gömmüştüm bu Irmak’ı..
bir şey demek gelmiyor içimden..
“peki..” diyorum sadece..
ve anlıyorsun, çok şey barındırıyor o içinde..

18.02.2008 – 02:13

Uyuma ve uyumama arasında gidip geliyorum..
Vücudum o sıcacık yatağa girmek istiyor, elim ise farkında olmadan kalemi hareket ettiriyor..
Bu gece 4.kez yazıyorum beyazlar üzerine..
Söylenecek çok şey varken, bağırıyorum ama sesim çıkmıyor..
Peki diyorum..
O zaman bende sarılırım eski dostum kaleme..
Ama kalem anlıyor, içimdekini kelimelere dökecek gücüm ve cesaretim olmadığını..
Gerçeklerin acı olduğunu hissettiriyor bana , ve kalemi bırakıp hoşça kal diyorum bu sır dolu sayfaya…

kelebek kadar ömrümüz var..
neden kederle harcıyoruz ki..
neden bizi üzen şeylere bağlanıyoruz ki..
nefesini tut vazgeç ondan..
sonra başla yeniden nefes almaya..
ve şimdi başla yeniden sevmeye..
dikkat et bağlamasın kalbini..
eğer izn veriyorsan unutma ki kanındaki alkol gibi git gide sarhoş olacaksın ona..
bırak haykır aşkını..
izin ver ruhuna, gitsin girsin onun bedenine..
onunla al nefesini..
onunla yaşasın kalbin..
göze al tüm acıları..
unutmaki ne kadar acı varsa aşkında, onun kadar tutku, onun kadar mutluluk var..
eğer tamam diyorsan aşkına git bir öpücük kondur dudaklarına..
ben geldim sevgilim de..
haykır dünyaya..
kanın benim damarlarımda seviyorum seni..

3haziran2oo6…
taksim yepyeni bir büyüye daha imza attı..merak ediyorum daha nelere tanık olacak acaba istiklal?
2de buluşacaktık.. trafik vardı geç kaldım.. mesaj attım sana 10-15 dakika geç kalacağım ben dedim.. o sıcakta beklememek için girdin burger king’e 2 kola içtin..tam 2 yi 10 geçe girdim burger’ın kapısından.. işte beni gördün o anda ve dedin çok fıstık olmuşsun sen ya.. işte o an başladı büyü.. konuştukça konuştuk..üniversiteden, eskişehir’den, dumandan, taksimden…her konudan konuştuk belki de.. düşündük buradan çıkıp ne yapsak diye.. ben buraları bilmiyorum eskişehirliyim ben dedin 18sene boyunca istanbul da yaşamana rağmen… elini cebine soktun ve bekledin koluna gireyim diye.. işte başladık istiklalde yürümeye.. özlemişim ya dedin..biliyordum o özlemin içinde ben de vardım.. benimle böyle büyülü bir gün yaşamayı istiyordun.. bilmiyordun ki o büyü beni sana aşık edecekti.. saat tam 3e kadar yürüdük istiklal’de..

karanlıkta kaybolmuşum haberim yok.
aklımdan geçenleri bilen yok.
unutmaya hevesim çok da, gitmeye kalksam gidecek yerim yok.
gözlerimi açtığımda karşıma çıkan hiç yok.
gel yanıma otur diyecek olsam, yanımda yer yok.
zaman çok, beklemekten başka bir şey yaptığımız yok.
kendi kendimi azat etmeye cesaretim var da umudum yok.
bir bok bildiğim de yok ama başımdaki belalar niye bu kadar çok?
gözlerimi açsam?
meğer çoktan açmışım, hatta karanlığa da alıştırmışım.
bunca zamandır haberim yok.

Deli gibi yağmurun altında yürüyesim var..
Bütün günahlarımdan arınıp, hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyorum..
Hani yağmurdan sonra ortaya çıkan gökkuşağı olur ya..
Ağladıktan sonra ağzına emzik verilen bebeğin mutluluğu..
Onu istiyorum işte..
Çıplak ayakla kumlara basmak istiyorum..
Hani hava buz gibi soğuk olur, sen hiç bir şey giymeden çıkarsın, üşümezsin..
Aynen öyle..
Ve sonra kahvemi içip sızmak istiyorum..
Bir sonraki gün hiç bir şey hatırlamayıp, aynı şeyleri yaşama isteğiyle..

Saat 3..
Ayaktaym uyku tutmuyor..
Faydası yok onlarca ilaç dindirmiyor hayatımdaki acıyı..
beyazlar üstüne bir şeyler yazasım var diyorum..
oysa sadece sen değil ilham perim de terk etmiş beni..
çare sanıyorum, şişenin dibine kadar içiyorum..
oysa daha da yaklaştırıyor seni bana..
biraz daha diyorum, biraz daha içersem gidecek acım..
kalemi alıyorum elime bir şeyler karalıyorum..
bak yine yaptın aynısı..
yanıma geldin..
“kara kara ne yazıyorsun?” konuşuyorsun benimle..
özledim bebeğim.. diyorsun
hayır diyorum.. sadece hayal bu..
o anda yok oluyor bana herşeyi unutturan “masum” yüzün..
bak yine terk ettin beni.. her zaman olduğu gibi.. bak yine değişmedi hikaye..
masamdaki resimler bir eski filme döndüler, eski yaşamlar, eski mutluluklar, hatıralar..
bir şişe daha içiyorum ve başka bir perde aralanıyor..
yaşam diyorum ölüm diyorum..
kalem bitiyor yarıda kalıyor hikaye.. tıpkı bizim gbi…