bildirgec.org

SOKAĞIMI İSTERİM!

Biz, hüznü, hüzünlenmeyi seven bir topluluğuz. Hayatın tadını, hüznün duygusunda buluruz. Hüznü, canlılığın geçici yitirilişiyle eş tutarız. Bu yüzden de sonbahar ile içselleştiririz dilimiz de.

Hüzün kimliğimizi olmazsa olmaz parçası haline getirmişizdir. Bizim kültürümüz hüzün ile yoğrulmuş, onun içinde mayalanmıştır. Hüznü, şarkılarımızda, türkülerimizde, şiirlerimizin içinde çokça görürüz. Hele şiirlerimize en çok yakışan hüzündür. Bizi anlamak, hüznümüzü anlamaktan geçiyor.

Günümüzde, şehirde yaşayan insanları sarmalayan yaşama biçimi, yalın ve içtenlikli değildir. İnsanı her anlamda hayatın ona yüklediği sorumluluklarla boğuşturan sistem içerisinde duygusallaşır ve kendini bir şekilde ifade etmeye başlar. Hüzün, şehrin, şehirde yaşayanların ayrılmaz bir parçası haline gelir, her an farkına varmasak bile…

Sorun(u) Ne?

Bir zamanlar etrafımızda ki devletlere baktığımızda, Batı da Yunanistan ve Bulgaristan’la sorun yaşadık, yaşıyoruz. Doğu’muza baktığımızda, Rusya ve onun dağılmasından sonra Ermenistan’la sorunlar yaşadık, yaşıyoruz. Güney’imize baktığımızda, Suriye, Irak ve İran’la sorunlar yaşadık, yaşıyoruz. Hep sorun sorun sorun sorun…. Sorun(u) ne?

Etrafımızda ki devletler Osmanlının bir parçası olan devletlerdi. Yeni gelenler sorunlar içat ettiler. Sonrada, sorunları sorun yaptılar. Yeni oluşan bu devletler kendilerine düşman devlet oluşturmalıydılar ve Türkleri kötü gösterme tezi üzerine milli devletlerini oluşturdular. 900-1000 yıl birliktelik yaşamış olan bu insanlar hep sorun mu ürettiler ki sorunlarımız var onlarla? Burda bir sorun varsa ne onlarda nede bizlerdedir sorun. Sorun; yeni gelendedir.