yoruldum. ne olacak benim bu halim günlük?
çalışmam lazım, hem de çok. kaç ayım kaldı ki şunun şurasında? hemencecik geçecek. neden test kitaplarının başına oturur oturmaz yoruluyorum? neden sıkılıyorum? yardıma ihtiyacım var. birinin bana bir şeyleri nasıl yapacağımı söylemesi lazım.
bık-tım! ağustos’ta herkes iyi yerleri kazandığı zaman “ah, keşke…” diye başlayan cümleler kurmak istemiyorum.
sırtımdaki kambur her geçen gün daha da belirginleşiyor.
Kimi insanlar aniden girer hayatınıza… Bir o kadar da usulca. Fark edemezsiniz nerden gelmiştir, ne zaman yer etmiştir kalbinizde. işte Feridun Düzağç da aniden ama usulca girdi hayatıma. yağmurlu bir gün bir müzik dükkanının güneşliğinin altında beklerken, içeriden gelen şarkının sözleriydi hayatıma giren. “Ah çocukluğum camdan duvarlarım, portakal çiçeği kokulu heyecanlarım… Hani nerde arsızlığım, umarsızlığım?” Ardından müzik markete girişim, şarkının sahibinin kasedini satın alışım, bir hafta içinde de şahsın tüm albümlerini toplayışım. Feridun Düzağaç’mış adı, bir eşi, minik de bir kızı varmış.
gece uyuyamadım mutluluktan. ankara’nın grisi bile canımı sıkamadı. en sevdiğim sanatçının konserindeydim gecede. kendisi beni bilirmiş, maillerimden hatırlarmış. adımı söyler söylemez soyadımı da söyleyiverirmiş. sohbet ettim, daha yakından tanıma fırsatı buldum kendisini. harika şarkılarıyla coştum,hüzünlendim. bir daha gelsin ankara’ya, hiç terk etmesin istedim. o “iyi uykular ankara!” diye bağırırken, ben ankara’dan bir kez daha nefret ettim… ama çok da umursamadım.
yoruldum gerçekten de yoruldum yahu… heyet raporu alabilmek için taaa sincanlara kadar gittim. sonuç? 0. başhekim sağolsun ancak mayıs sonuna verebilirim dedi. biz de ailecek başka eş, dost, bilumum teyze çocuklarının kapılarını aşındırmaya başladık. ankara yine griydi bu sabah, şimdi güneş var.
