Tam yedi seneydi,
sesine duymayalı,
tenini koklamayalı eriyen zaman.
İçimi sızlatan o ahizenin ucundaydı,
titrek dudakların.
Yakındın aslında,
bir fısıltı kadar uzağımdaydın tam da…
“Hoşça kal” diyememek siyah mıydı,
Yoksa,
“Dön” diyememek mi beyazdı…
Ağladım, dudakların susunca…
Avcılarda bir fabrikada çalışmaktayım.
Hergün şirinevler-avcılar arasını gidip gelmekteyim, sevimli bir o kadar da eski servisimizle…
Geçtiğimiz günlerde birşey çarptı gözüme, üzüldüm, neden diyebildim sadece biçare kalbime.
Avcılar’a doğru giderken cennet mahalini geçtiğimizde küçük bir stadyum vardır yolun sağ tarafında.
İşe ilk girdiğimde -yaklaşık 14 ay önce- o stada Metin Oktay Stadyumu adı verilmesi beni mutlu etmişti epeyce.
O mutluluğu yaşamamdaki sebep, stad Galatasaray’ın olmamasına rağmen adının “Metin Oktay Stadyumu” olabilmesiydi.
Türk Futbol Tarihine “Taçsız Kral” mahlasıyla girebilmiş -şiir gibi futbol oynarmış da, babamın dediğine göre- istatistikleriyle erişilemez olmuş, Karizması, kişiliği, spora bağlılığı ile bir spor klübünün sembollerinden olabilmiş Metin Oktay’ın ismi verilmişti bu göl kenarındaki sevimli stada.
Mahzun bir ağlamadır gün batımı,
Sarhoş eder gönülü,
İzin vermez tahayyül-ü nefise…
Ne aydınlıktır gün batımı, ne de karanlık.
Ruhiye-i meyhaneyi hissedersin göğsünün tam orta yerinde…
Girdabıdır, bütün günün yalnızlığa,
ağlayışıdır, rüzgarın uğultusu güneşe…
mağmumdur, ızdırap çeker, süregelen acısına varoluşundan gayrı…
Sakine-i hakikattir, kapatsa da gözlerini güneşe, aslında…
