bildirgec.org

kadehlerinde parmak izlerim.
seni dudağının kenarından,
sesi kısılmış
belli ki üzülmüş sarı-gri yudumlarından izlerim.
kırmızını terk ettiğin yerden,
parmaklarının camda bıraktığı izleri sürerim,
sürmeli izlerimin kara kuru adımlarının sesine çift ses, sessizliğim.
başka hayallere sürülmüş rujunda,
kadeh kadeh inkarlar utanır kırmızıya karışır.
kana karışır sözüm, kırmızına bulaşır.

Türkiye gündemi, sanki savaş sonrası kalıntıları mayın öbekleri gibi patlamakta. Bir yandan doktorumuz sapkın eylemler gösterirken, diğer yandan Hocaların hocası Adnan Hoca davasının kürtajı, bir diğer taraftan da küçük torbacı robot kolları.

Erdoğan yine bir blöf yaptı. Bakalım tutacak mı? Limanlarımızı sözde açtı, bu seferde Rum tarafı biz bu işte yokuz dedi. Fransa bastırmakta, dönem başkanı Matti Vanhanen Türkiye adımlarında yetersiz derken diğer gereksiz kişicikler de, Türkiye’nin adımlarını görmemezlikten gelerek, Rum tarafının yeni gelin gibi nazlanmasını dudaklarını ıslatarak izlemektedirler. Bunun asıl nedeni iştahlarını kabartan imtiyazlı üyelik kararından elde edecekleri menfaatler olsa gerek. Peki ya merak ettiğim şu, hiç sorduk mu onlara “Neden Türkiye’ yi istiyorsunuz?” diye. Kendi içimizde binlerce soru işaretiyle düşünce balonları oluştursak da, dönem hükümeti baloncuklarımızın katili kızgın toplu iğneler olmaktan vazgeçmediler.

nefesimin tutkal kelimeleri…
dokunulmamış nemli duvar lekeleri gibi,
ciğerim puantiyeli sen.
gri, lacivert ve zümrüt yeşili gölgeleri ölmeden,
adımlarımın dudağından
nefes al, nefes ver
yağmur damlalarının yankılı sokağının dudaklarına.
bitmeden sigaram,
kana çalsın
nikotinimin heveslerine muhtaç dudakları,
arnavut kaldırımı deseninde zümrüt olsun
tenimin nihayi sona tutsak tuzu.
derin derin derin uyumak,
tuzuma anlımı yaslayarak.
aradığım tek huzur.

şimdi bana şunu soracaksınız, “bu adam yeni bir gelişmeden dem vurmuyor, ne alaka ki burada bunu yazıyor?” . Gündemde herhangi bir gelişme olsa diyeceğim ki, “milletimin ey yüce takipçi insanı, alın bakın bu da var.”, lakin böyle bir durum yok.

dikkatimi çeken sıradan mevzuların yanı sıra, beni sesli ve sessiz kahkahalara boğan Türkiyemin içlerini acıtan detayların üstünü örttüm gencim, güzelim onları üzerim diye, “Güldüm ağlanacak halimin orta yerine” demeden edemedim yıllardır. Gözlerime acıyıp, onlara kıyamadım yıllardır. Çok oldu insanlar için ağlamayalı aslında, çok oldu kötüye üzülmeyeli.

senin duruşunun…
senin.. duruşum.. duru..
senin uzanmış ellerin, sarı yalnızlığın ucu karalı etiketi.
yazamam adını,
tenin terler, siler izimi.

terin duman, dilim yanar haberiyle.
körlüğün uzağından dünyan yuvarlak.
benim yerim, yarın yarım,
yarın bu günden şarabı kesik alkolik.
tadı güneş çığlığına rahim,.
tayfının gebesi gözlerim,
rengine süzgeç.

gözlerim acıyor.
Neyin nöbeti bu tuttuğum?
Tut ki ruhum acıktı “q”, o zaman?
Kanlı kısık gözlerin gün ayma oyunu başlasın.
gün “yalana”, yutula aydın.
yandan flütüme dikine üfle hayat,
üfle, sesim soluğum çıkmasın.
sol baştan saydığımda
bir tek “es”lerim olsunsınıfımın adı sevdalara çizik sıralarında,
günüme delirircesine “aydın” açlıklar beslesinler.
günümü, içine susan budala “es”lerim aysın.

uykularını parçalamak istiyorum bazen
parçalanan uykularımla vücudunda kesikler açmak..
adı senle başlayan sokaklardayım..
gece üşütür yüreğimi 1 sigara daha yanarken parmaklarımın ucunda..
nefret etmek istiyorum senle sevişirken..
gittiğim gün bittiğin gün olsun..unutama..yalnızlık çöksün üstüne duvarlar çığlık atarken