Aysun Kayacı “Haydi Gel Bizimle Ol” programına konuk olan Hande Ataizi’ni zor durumda bırakmış…
Ünlü oyuncuya 24 saat süren evliliği nedeniyle “gerdek sendromu mu yaşadın?” diye sormuş…
Hande Ataizi de bu soruyu duymamazlıktan gelmiş…
Aslında Hande Ataizi bu soruyu çok saçma ve değersiz bulup cevap vermemekte yerden göğe kadar haklı…
Çünkü, bu sendroma daha çok, cinsel yönden deneyimsiz ve tabularla yetiştirilmiş bayanlarda, zaman zaman da erkeklerde rastlanır…
http://sosyalmekan.wordpress.com/2008/10/10/sema-vs-simsekler/
http://haber.gazetevatan.com/haberdetay.asp?detay=Dengir_Mir_aciklama_mi_istifa_mi_202875_4&tarih=10.10.2008&Newsid=202875&Categoryid=4&wid=4
http://www.hurriyetport.com/news/117/ARTICLE/5273/2008-10-10.html
http://www.aksam.com.tr/haber.asp?a=131536,5
http://sadberk.blogspot.com/2008/10/umutlarini-pten-toplayan-ocuk.html
Ölmeden önce tüm hayatınızın gözlerinizin önünden akıp geçtiği söylenir. Bu ölüme has bir şey midir? Elbette değildir. Öyle olsaydı bunu anlatan biri olamazdı ve bizde bilemezdik çünkü ölmüş olacaktı. O zaman cevap ne? Galiba ölüm korkusunun ta kendisi. Ölüm kapıyı araladığında neden geçmişi hatırlamak isteriz? Bir daha yaşayamayacağımız için mi?
Ölümü hisseden geçmişi düşündüğüne göre yaşayanın geleceğe bakması ve bunu düşünmesi çok normal. Yada değil. Ölüm; bana yakın olduğu kadar sana yakın ve sana uzak olduğu kadar bana uzak. Ölüm; namludan kurşunun çıkışını gören kadar bana yakın yada ölümü unutacak kadar çok yaşayanlar kadar uzak. Ölüm bana ne yakın nede uzak. Randevumun tarihi belirsizdi şimdiye kadar.
Anlattıklarım doğruydu ama ölüm insanı seçtiği zaman. Ya ben ölümü seçersem….
Gün gelecek, sende öğreneceksin,
Unutulmanın insana verdiği acı duyguyu
Sende yaşayacaksın…
Gün gelecek,
Gözünü telefondan ayırmayacaksın.
Ha çaldı, ha çalacak diyeceksin,
Ama arayanın olmayacak,
Unutulacaksın…
“Önemli bir işi olmasa, mutlaka arardı beni”
diyerek avutacaksın kendini…
Yüreğine yerleşen o acı duygu,
Saat ilerledikçe, gözyaşlarına dönüşecek.
Ağladıkça, yüreğindeki acı artacak,
O arttıkça, sen ağlayacaksın
Güzellik tanrıçası Afrodit, adını koymadıkları dağın eteğinde Tanrıların aylık çıkan “Tanrılar ölmez” adlı dergisini kurcalamaktaydı. Sayfaları hızlı-hızlı çevirirken Aşk tanrısı Eros’un makalesine gözü takıldı. Okudukça merakının yerini öfke aldı. Eros’a göre Aşk sadece onun maharetiydi ama Afrodit bundan hiç hoşlanmamıştı. Oysa ki zor durumlarda gelip kendisinden yardım istemekteydi. Ne de olsa altın uçlu oku Minyas adlı ucubede hiç işe yaramamıştı. Ne yaptıysa ona kimse aşık olmamıştı ve Afrodit’ten onu çok yakışıklı yapmasını istemişti. Bunun ardından Minyas zamanın en çapkını olarak ün salmıştı. Eros’un altın çocuğu. Afrodit bu zamana kadar böyle anılmasına kızmamıştı ama bu okuduğu artık sabrını taşırmıştı. Gündüzler hiç olmadan geceler geceleri kovalamıştı. Bu gecelerde ise Afrodit sadece düşünmüştü. Eros’u yaptığına pişman edecek bir planı da bulması hayli zaman almıştı. Eros, reddedilmeyecek kadar yakışıklıydı ve bir kızı istemesi yeterliydi.Afrodit içten içe güldü. Eros’u kendi ateşiyle yakacaktı.Büyü ve kötülük tanrıçası Hetake’yi yanına çağırdı. Hatake’nin çirkinliğini sadece duymuştu ve onu yüzyıllardır kimse görmemişti. İçinin çirkinliği kokusuna ,yüzüne ve tüm vücuduna yayılmıştı. Onun hakkında tek bildiği de buydu. Ondan korkuyordu ama verecekleri kendisini Hetake’ye karşı koruyacaktı.Hetake’nin geldiğini bir saat önceden o iğrenç kokusundan anlamıştı. “Demek ki duyduklarım doğruymuş” dedi içinden.
