…Y…
Yarım bırakılmış sayfaların mısraları gibi yüreğim…
Yaşanmamış yüreğimde…
Yaşatılmamış sevdalar yüreğime…
Yorgun ama güçlü serzenişler kıvrılmış bölümlerde…
Yıldızsız ama bir o kadar aydınlık gece…
Yarınsız gündüzler…
Yılansız bir su içiş yüreğe dokunmadan…
Yazgısız bir son…
Yardımsız yok oluşlar…
Yılmış bir bakış gökyüzüne…
Yakınımsı kirpiğine yansıyan ışıltı uzaklığında…
Y ile başlıyor her sayfam… Bu da,
Yetmiyor…
Yok, oluşu da…
Y ile başlıyor…
http://www.hurriyet.com.tr/dunya/12190276.asp?gid=229
http://www.ekolay.net/haber/haber.asp?pid=2705&haberid=635472
http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/akoz/2009/08/02/basarili_bir_cocuk_yetistirmenin_puf_noktasi
http://postmedya.com/news_detail.php?id=13612
http://www.zaman.com.tr/haber.do?haberno=875886&title=ertosun-tarafsizligini-kaybetti-istifa-etmeli
http://www.iyibilgi.com/haber.php?haber_id=129288
http://yenisafak.com.tr/Gundem/Default.aspx?t=02.08.2009&c=1&area=4&i=202380
http://www.habervaktim.com/yazar/16329/iki_osmanda_da_taktik_ayni.html
Asimilasyon
Tarih boyunca bir cok toplumun sonunu savasmadan getiren daha az kanli ve daha uzun ve acili bir surec, ne yazik ki insanin agzindan tek seferde cikabiliyor. Ve o girdigi yerden bu kadar cabuk cikamiyor. Turk Dil Kurumu asimilasyonu ” ozumseme”, ” benzesme” olarak tanimliyor, toplum bilimi ise baskin olan yapinin, azinlik olan farkli etnik kokenlerden gelen toplumlari kendi icinde yavas yavas eritmesi olarak tanimliyor. Yok olan azinliklarin inaclari, dusunceleri, dinleri, dilleri, gelenek ve yasayis sekilleri olmuyor ne yazik ki; eriyip yok olan sey o toplumun bireylerinin benlikleri oluyor.
