bildirgec.org

—Kuşkuş Dede diye seslendim çocukluğuma geri dönerek, sen Sumru’yu kendine almıştın, hemen de bana verdin, yalnız kalacaksın artık.

—Merak etme yalnız değilim ben.

—Ama ben Refika Ninenin dedim ve kestim cümlemi, öldü kelimesini kullanamazdım, yakıştıramıyordum ağzıma ölüm kelimesini, Refika ninenin ayrık dişlerinden savurduğu ıslık benzeri kahkahalarına da, öyle bir kadın nasıl ölebilirdi ki…

Sustum. O da sustu. O sırada başka bir sokağa doğru gitmekte olduğumuzu fark ettim.

—Nereye gidiyoruz biz?

Kucağıma aldım Sumru’mu. Kapıdan çıkmak için yöneldim, Sumru’nun sevinciyle Kuşkuş dedeyi unuttuğumu fark ettim. Arkamı döndüğümde yine gözleriyle karşılandım. Gözleri yine parlıyordu, sanki eskisinden fazla parlıyordu.
– Sumruyu kucağına alınca beni arkada bırakıyordun az kalsın dedi ve güldü.

Tüylerim diken diken oldu birden. Hayatta en çok korktuğum şeylerden biridir; ne yapacağı ve ne yapabileceği tahmin edilebilir olmak. Şimdi de Kuşkuş Dede, az önceki hatamı fark etti. Hata demek doğru olmaz aslında, bir anlık şaşkınlığımı, sevincimden dolayı onu unuttuğumu fark etti. Bunun fark edilmesi beni rahatsız etti yani küçükte olsa bir hatamın fark edilmesi durumunu sevmem ben, sevmedim. Aslında öyle çok yadırganacak bir durum değil sonuçta insanlık hali, daha çocukluğumu bilir o benim bunları da böylesinde rahat bir şekilde keşfedebilmesi – keşfetmek mi?-çok normal.

içimdeki saat

…İçimdeki saat durmaksızın işliyor.
tik tak, tik tak.
zaman nasıl akıyor farkında olmadan.
su gibi. duru, sessiz ve sonsuzluğa uzanır gibi uzak.
içimdeki saat akıyor su gibi. ama berrak, ama bulanık.
ama akıyor durmaksızın.
ne de güzeldi en başlarda.
yeni. yepyeni. taze.
hem saatim hem ruhum.
mutlu ve umutlu
soluyordum tik tak, tik tak.
fakat zaman aktı su gibi.
ama şimdi acımasız ve gür.
herşeyi mahvedercesine
yıkıp dökercesine,
engelsiz, manisiz, hür.