Hey söyleyin dostlar asrın delisi konuşuyor!
Sevgi yalan mı, yalan mı bu dünya?
Sıcak bakışlar, cıvıl cıvıl gülüşler,
Dostluklar yalan mı, bu çıkar dünyası mı?
Hey söyleyin dostlar asrın delisi konuşuyor!
Bir sevgili hayallemek? Bir çocuk masalı dinlemeyi beklemek, en mutlu sonlusundan ya da bir efsane yaşamayı dilemek.
Bir peri hayallersin, mitolojiden fırlayacak bir Tanrıça kim bilir.
Bir prens beklersin ömrün sonuna kadar, her karşına çıkanı o zannedersin yanılacağını bile bile, yılmadan tekrarlarsın kendini.
Belli koşullar vardır, belli kriterler.
Dayatmalarla takdire şayan bir mutluluk hayallersin ama kendin için olmayan.
Sen başka, o başka, yandığın yer ve yanan başka zannederek.
Değişen bir tek şey var o da alevin, yanansa aynı. Sense aynı küllerin üzerinde tutuşur tutuşur sönersin yine ve yeniden.
Durursun, neyi gözlediğini bilmeden ivecen bir bekleyiş ile…
Hayallediklerin birer umut olmuştur, iyice bel bağladığın cinsinden hemde.
Hayallenenler ise tek sefere mahsus olmamıştır hiçbir zaman, o yüzdendir amaçsız bekleyiş.
Hele Bazı ruhlar vardır ki, bekleyiş içinde olduklarını bilemeyecek kadar hayallenmiş.
Florian Henckel von Donnersmarck’ın yönetip senaryosunu da kendisinin yazdığı filmde, Martina Gedeck, Ulrich Mühe, Sebastian Koch, Ulrich Tukur başarılı oyunculuk çıkardılar.
Filme giderken içine kapanık, anlaşılması zor bir film sanırım dedim. İlk sahnesinde aldı beni oysa. Aşk, ihtiras, yalnızlık, sistemin tutsakları olmamızın sorgulanması, kaçış yollarının analizi, bir istihbarat memurunun dinleme cihazıyla başkalarının hayatını dinlerken tüm hayatı ve kendini sorgulaması.
Adamın kadını sevmesi. Kadının sevgisi, sevgi miydi düşüncesi… Peki, öyle bir sistemde nasıl olabilirdi diye yorulmak…
