“Bu sadece bir rüya” dedi aklım. “İçine düştüğün ve kendini alamadığın bir rüya. Sonu geldiğinde çok fazla üzülmek istemiyorsan eğer ayağa kalk. Kalbini sıkı tut, bakma gözlerine. Bakarsan, kendini kaybedersin.”
Oysa ben “bu kez olacak” diyecek kadar emindim senden. Senden, gözlerinden, sevginden. Meğer benim umduğum değilmiş senin içindeki. Yine de gidemiyorum işte. Haklı, alamıyorum kendimi senden. Ne olursa olsun burada kal, burada kalayım istiyorum. Sen varken “var”, yokken “yok” olayım istiyorum. İstemek yetmiyormuş bazen. Bu kocaman gerçek tam karşımda duruyormuş varlığın ruhumda belirdiğinden beri. Belkide sen bu yüzden bu kadar güzelsin işte. İçimdeki “sulh” senin için direnmekteymiş. Ama senin pek de umrunda değil tabi. Işığını da alıp gideceksin buradan ve dönüp arkana bakmayacaksın bile.
