içimi kıyan tüm yağmurlar
aynı hasatın tohumuymuş…
bilmez dediler
dinlemedi gözlerim
sevmez dediler
-her zaman ki gibi-
gündoğumunda çıkar acısı
din le me dim
ağladım
geceler boyu
kime
kendi salaklığıma
31.ağustos’05
Her düş yaprağından dökülür milyonlarcasının ardından. Peşine takılmaz mı hiçbir ağaç? ‘Gitme!’ demez mi? Onulmaz mı yaralar, bir kerelik olsun? Hüzün mü kokar her hayatın yeşili? Her düş ağlayanın mı yarasıdır sadece? Her olan, olanla mı yetinmeli sadece? Olan, yeter mi geleceğe? Düş , olandan bu kadar uzak gerçekleşmişken nasıl akar ömrüm gözlerimin ışığında?
Kendine aşık olmakla ne kazandın, sana aşık olanın olmayışının hayal kırıklığı ve tüm anlamları yerle bir eden uylaşımlar gibi. Kaldırılmış taşlar gibi bir daha yerine konulamazken. Tüm düşlerin yanmışken. Düşünün olmayışının acısında. Düşün olsa da acıyor için, olmasa da. Tüm olanlar seni düşsüzleştirmişken ve zamanın akmazlığında içindekilerinin akıp gitmesini beklerken, sabah gecenin üzerinden damarından geçen kan gibi geçerken sen geçemezsin düşsüzlüğün acısı hayatı anlamsızlaştırmışken..
Kadına mektup,
‘’Mektup. Kendine has bir şiiri var. Ve yazacak bir şeyleri olan adamın suç aleti.
Kelimeler ! Kelimelerden ve kelimeleri iyi kullanan erkeklerden tehlikelisi yoktur. Baş başa kaldığınızda seni güldürüp, sonra “Bak ! gülüşün az önce bir kelebek gibi pencereden uçup gitti” diyen erkek, sarhoş olup barda poponu elleyen erkekten çok daha tehlikelidir. Hele iş sekse geldiğinde; bir suçlu, katolik bir rahip ya da bir muhasebeci arasında hiç fark yoktur.
Genelleşmiş zapping toplumunda insanların uzun süre aynı kişi ile yaşamalarını beklemiyorum. Ama erkeği ve kadını, hüsranlar arasında bocalayan tatminsiz hayvanlar olarak görmek de hiç hoşuma gitmiyor.
