Kendimi kaybettiğim anda buluyorum seni,
Seni kaybettiğim anda ben oluyorum..
Can veren bir yüklemin ağzında soluyorum yine. Kilidi mühürlü zamanları açma telaşı içinde kanamalı yaralarım. Sorgularımı sorguluyorum müebbet sevdalarda. Darağacına asılı vebalimi bir yarasa ağzı somuruyor. Zamanın dişi deliyor vicdanıma asılan hesaplarımı…Düşlerime gebe düşkünlüğümden bir kez daha düşüyorum sancıyarak…Faside hesaplarımı bir kez daha geçiriyorum pusulamdan…
Aramadığın her dakikayı birbirine ekleyip sonumu getirecek urganı hazır ediyorum sanki günlerdir… Sabır çok gereksiz bir söz artık. O sınırı çoktan aştım. Müebbetimi konuşalım, istersen. Daha bir evladır.
Baş aşağı yarasaların geceyi bekleyişlerini giyiniyorum, derin, huşu içinde. Ötelere dalıp gidiyorum, senle esrirken. Çok bekledim biliyorum. Terminal bir hastanın hücrelerini taşıyorum artık bütün bütün. Zararımı hesabedecek cesaretim de yok çoktandır, bıraktım onu da. Belki de kimbilir seninle beraber yola çıktığım istasyon peronunda. Yıkılma üzerine, eriyip gitme üzerine, dünya, sen, ben üzerine bir sayıklama yaşıyorum bana söz verdiğin her saniye… Sevgilim! Beni bir fahişe sanıyorsun ekranının yansısında. Oysa ben senin ipliğini her gece pazara çıkarıyorum.
http://www.turkolmak.org/content/view/1213/1/
http://www.milliyet.com.tr/2007/09/25/son/sonsiy15.asp
sam peckinpah’ın filmi geldi hatırıma: bana onun kellesini getirin.
şiddetin estetisyeni olarak ün yapmış bu “tür” yönetmeninin ve dahi pasolini ve pink flamingo’nun “yaratıcısı”
john waters’ın bile midesini bulandıracak bir rezaleti,
hayvanlık ötesi bir eylemin AB aşkıyla yanıp tutuşan “müslüman” bir memlekette vuku bulması çok şık oldu!
çükleri kopasıca soysuzlar, emin olun ki, “cuma”ları kaçırmıyorlardır, başı açık gezen kadınlara da söyleniyorlardır (içleri gidiyordur, o ayrı!), sağa sola “tebliğ” vazifelerini de ihmal etmediklerini de tahmin etmek hiç zor değil bu ruhları şeytanı bile ürkütecek derecede ziftli pisliklerin!
