Kocaman kahverengi gözlerini gözlerime dikip, delici nazarlarla bakarken, dudaklarının arasından dökülüveriyor o kırgın cümleler:
-Anne bugün işe gitmee…
Lepiska saçları darmadağın… Pembe ayıcıklı pijamasıyla sandalyede öylece oturuyor. Üşümesin diye üstüne giydirdiğim yelek bir kolundan düşmüş… Süt bardağı kahvaltı masasında hala dolu duruyor…Bir cevap bekleyen bakışlar tam gözbebeklerime oturmuş hesap soruyor:
-Anne bugün işe gitme!
http://www.hurriyet.com.tr/gundem/11187283.asp?gid=229
http://www.hurriyet.com.tr/yazarlar/11147848.asp?yazarid=148&gid=61
http://www.haberler.com/evliligin-formulu-bulundu-haberi/
Dün gece İstanbul’un çok “lüks” bir semtinin yamrı yumru kaldırımlarında popomu koyacak bir avuçluk yer buldum.
Pek meşhur italyan modacıların adını taşıyan devasa güneş gözlükleriyle ruhlarını örtmeye yeminlilerin gözbebeklerini seçemesem de, gelen geçenin şaşkın bakışlar attığına emindim.
Ruh tartan tartımı bisküvi kartonlarından devşirdiğim kaideye itinayla yerleştirdim.
İşin çığırtkanlık boyutunu “lansman” etiketiyle kaplamaya hazırlanırken, “mekap” ayakkabılarımın burnuna arsız kedi edasıyla kırış kırış bir kağıt parçası yapıştı.
Aldım elime. Bir prospektüsmüş. Okumaya başladım.
