bildirgec.org

…
Alışıyoruz ama kötü bir alışkanlık oluyor, hafif‘ten gidenlerin ardlarında bize bıraktıkları… Mesela kimi zaman gitmeyeni hor görüyoruz ziyadesiyle, çünkü gidenlere hak verip nereye saldıracağımızı bilemiyoruz: Ortamda olmasını istediğimiz şeylerin var olmayışına hayıflanıp sinirleniyoruz veyahut gidenlerin ardından yeni gelenleri kuşku içinde seyreyliyoruz… “Acaba bu yeni gelen, o eski giden midir?” diye çalıveriyor zillerimiz! Mesela sırf bu yüzden, yeni gelmiş olup da, olan bitenden hiç haberi olmayan birinin başına patlayabiliyor bir sürü kabak! Mutsuz başlangıçlar yahut yeni gelindiği halde çekip gitmeler yaşanabiliyor sonra… “Lütfen olaylı gidişler sonrası yeni üyelik almayınız” tabelası mı asmalıyız, dükkanın camına?

Ya da kuşku huşuya günyüzünü dönmez mi hiç? Dönemez herhalde…

”Yolculuk sadece içindeki sese kulak verip, sonra da onu susturmak için açıp kapıyı gitmek midir? Yolculuk biraz da çağrılmaktır” Haydar Ergülen/Radikal

İşte ben teoman dinlerken kendimi yolculuğa çağrılmış gibi hissediyorum. Cümleler imgelere oradan da duygulara dönüşüyor.

Teoman’ın müziği bence gayet sinematik bir müzik ve ben bu adamın müziğini başka türlü seviyorum.

Sözlerdeki hikaye,kurgu ve içtenlik, şarkıya ayarlı karakter vokallerle uyumlu bir seyir içinde seyrediyor. Bu konsept piano, keman gibi akustik enstrümanların çoğu zaman birer roman kahramanı gibi dolaştığı güzel müziklerle birleştiğinde modern zaman insanının içsel yorgunluklarını,yalnızlıklarını,çelişkilerini,duygusal iniş çıkışlarını anlatan sinematik bir müzik çıkıyor ortaya.