bildirgec.org

Bir dakika kırk saniye. Kapağı kapanan telefona bakarken bir iç çekiverdim. Bir iç ki, ömür var içinde; bilen bilir.

Küçük bir konuşma. Şurada bir haber gördüm, okudun mu? Bıla bıla. Yapılan küçük yorumlar.
-Sen nasılsın?
-İyiyim.
-Sen nasılsın?
-İyiyim.
-Tamam canım.
-Tamam.
-Öpüyorum.

Kapanan telefon. Ne bitti? O kim, ben kimim? Neden bu haldeyiz? O kim, ömrüm? ‘Ben olmasam da olur, o önemli’ dediğim varlık… Ne kadar konuştuk? Bir dakika kırk saniye. Nerdeyiz, neden? Oysa en uzak, hiç de kanım olmayan ve aynı rahimde döllenmeyen tohumlarla gün boyu ne gereksiz konuşamaları ne çok yaparken; nerdeyiz?

Bunlar çocuk değil, MARKA ÇOCUK…

Çocukluğumu hatırlıyorum da, hafta sonları sabah kalkar kalkmaz kahvaltıyı bile beklemeden sokağa inerdim. O zamanlar sokaklar bizim oyun alanımızdı. Hafta içi pek fırsatımız olmazdı ama hafta sonları değmeyin keyfimize. Akşam geç saatlere kadar oyunlar oynardık. En gözde oyunumuz ise misketti. Bazen sokağa o kadar erken inermişim ki, arkadaşlarımın evden çıkmasını beklerdim. Ya da gidip kapısını çalardım. “Hadi ne duruyorsun, gelsene.” Sokaklar bizim tek iletişim aracımızdı. Ve bu sokaklarda bizler doyasıya çocukluğumuzu yaşardık.