bildirgec.org

Bir süre takıldım. Bak yine bugünü anlatıyorum. Olsun. Boşver. Bir arkadaşın oradan attığı lafa binaen bir süre muhabbet ettim. Fakat bu muhabbet içime sinmedi. Çünkü buraya bunun için gelmemiştim. Bir anda yalnızlığımla yüzleşmek istedim ve tekrar arkadaşın peşinden gittiği yeni yere gittim. Askeri gazino yemekhanenin altında, bodrumda bir yer. Yaklaşık 500 kişilik bir salon. Bir büyük tv bir masa tenisi masası, bolca sandalye ve yeter miktar masa. Tabi yine bir usta askerin elinde kumanda. Tv de bir klip kanalı izleyemedim. Pinpon oynayanları izledim. Tabi bu sefer arkadaşım yanımdaydı. Artık yalnızlığımı yenmiştim. Ben kazanmıştım. Pinpon oyunu da bitti. Hala yenemediğim bazı şeyler vardı. Arkadaşla dışarı çıktık. Bundan sonrasında pek bir şey olmadı. Ama öncesinde olanlar çok.Geçen gün rütbeli bir asker geldi. Sanırım yüzbaşıydı. Askerlikle ilgili türkiyeyle ilgili memleketin iç ve dış düşmanlarıyla ilgili izahatlarda bulundu. Bazı sözleri ilginçti. Mesela bizim yani tsk nın siyasetle hiçbir ilişiği olamaz çünkü biz siyaset üstü bir kavramız sözü. Yani bu söz bana epey mantıksız geldi. Çünkü bir şeyin üstü olmak o şeyin senin altın olmanı ve onun senin komutunda olması demek değil mi? Yani eğer tsk. Siyasetin üstünde bir kurumsa pekala siyasete karışabilmeliydi. Ki öylede yapmıyormuydu zaten.Bir diğeri ise hiçbir özel veya ekstra eğitim almamamıza rağmen komutanın; “burada yaşadıklarımız istihbari bilgiler içerir ve ülkemizin düşmanlarının ilgisini çekebilir bu nedenle buradaki olay ve yaşantıyı kimseye anlatmayınız.” Buna pek bir mana veremedim. Ama yine her söylemden mana çıkarmaya çalışan beynim bundan da sanırım, askeriye hakkında olumsuz düşünceler sivil hayata sızmamalı gibi bir mana çıkardı. Belki şu da söylenebilir. Komutan, yani o anki komutanların bile komutanı olan sanırım yüzbaşı, askeriye olarak Çanakkale ve şehitler ruhunun tekrar canlanması için Turgut özakman’ın “diriliş” kitabını tavsiye ettiklerini ve anlaştıkları bir kitabevinden 14 ytl ye herkesin almasını istedi. Tabi gidip biz alamayacaktık sadece parayı verecektik ve onlar bize getireceklerdi.

çaycı asker “senden sonrakilere yok” deyiverdi. o kadar acele söyledi ki sanırım ben de “çay yok” sözünden sonra o kadar çabuk göstermiştim yüzümü. artık benden sonrakilere çay yoktu. çaycı tekrar “arka sıradakinlere de söyleyin” dedi. ben de çaycıya yardımcı olmak için arkama döndüm ve “arkadaşlar çay yok” diye birkaç kez söyledim. benim çayı da sonunda verdi. demir levha sonunda kapandı. defteri açtım ve yazmak istedim fakat yazamazdım çünkü yemin törenlerinin izlendiği tribündeydim ve çayımı insanın oturmasına göre yapılmış olan eğimli stadyum oturaklarına koyamıyordum. yine de yazmayı bırakmamak için çayı sol elime aldım. aslında bu tür durumlar için sol elime yazmayı öğretmek üzere çok talim yaptırmıştım. fakat beceriksiz elim yine yapamadı. bu arada beceriksiz olanın kendim olduğunu hissettim. çünkü elin elden üstünlüğü yoktu. sağ elle yazmaya başladım. sol elle de çayımı tutmaya. saniye geçmeden plastik bardağın içindeki sıcaklığın dışına yani elime geçtiğini hissettmeye başladım. işte bu nedenle bu bardak bu çayı çabuk soğutuyordu. tuhaf bir şekilde insan için de bu geçerliydi. içindekileri dışına yansıttıkça için boşalıyordu. bir anda basitleşiyor ve bayağılaşıyordu. normal bir şekilde kainat için de geçerliydi. bu madenler ve yeraltı kaynakları gün yüzüne çıktıkça azalıyordu. o zaman insan içine yatırım devamlı yatırım yapmalıydı.Henüz dördüncü kelimeyi yazarken elimin acısı dayanılmaz hale gelmişti. çayı diğer elime aldım ve zaten dışından daha soğuk olan çayı bir kaç yudumda içtim bitirdim.Aslında gün gün yazmak isterdim bu hatıratımı. istemeden bu güne geldim. çünkü duyumsamalarımı hatırlamıyorum. artık sadece bazı pırıltılar var kafamda bazı yüzler, bazı sesler, bazı hareketler.Bir süre tıkandım şimdi yazamadım. karşıdaki yeşillik araziden sallana sallana eşofmanlar içinde geçen 3 askere gözüm takılmış, farkında değilim. merdivenden indi askerler ve kale direğinin hemen arkasından geçerken bir anda bir kaç gündür kafama takılan bir soru(n) kafamda çözülüverdi. niye yalnızdım. 3 bin kişinin yaşadığı yerde o kadar kendimi yalnız hissediyordum ki. aslında hemen hemen herkesle konuşmama, bir ihtiyacı olan herkese yardım etmeme rağmen kendimi yalnız hissediyordum. bir dakika bir arkadaşımı gördüm. demin ki askerlerin geldiği yeşilliklere doğru gidiyor. ben de gidicem…Şimdi o yeşilliklerde bir ağacın altındayım. peki niye arkadaşlarla konuşmaktansa yazıyorum çünkü yine aynı kadere maruzum. arkadaş epey kalabalık bir gruba katılmış ve mevcut bir muhabbeti sürdürüyordu. araya girmek istemiyorum veya saf saf her konuşana kafayı çevirip herşeyi tasdik etmek istemiyorum. hele bir de ortama uygun nidalarda bulunmak mı nefret etmek istiyorum.
şimdi bu nları yazdığım esnada tanıdığım arkadaş da gazinoya TV izlemeye gitti. ben burada yabancı yani tanımadığım kısa dönemlerle kalakaldım.
devamı yazılacak…
not: her türlü iddiadan uzak bu yazıtın hiçbir edebi değerinin olmadığını ben de biliyorum. sadece kayda düşmek babında ele aldım.

Az önce kantinde 5 dk. sıra bekledikten sonra çay alabildim. Çay 10 kuruş, yani ekmek parasına 4 çay alabilirsiniz. bu ucuzluk güzel aslında ama sıra çok. Burada 3 bin asker var ve bir çay satılan yer var ve birde çay satan usta asker.

Usta asker deyince, askerlerin de bazı diğer askerlerden üstünlüğü var. Bu askerde bulunma süresiyle ilgili. Daha önce gelenler daha sonra gelenlerden üstün. Bu üstünlük sade askerin kendi içerisindeki bir uygulama değil, sistemin de verdiği bir hiyerarşik imtiyaz.

işte ben sıradayken birkaç usta asker geldi ve sırayı beklemeden çay istedi. herkesin duyacağı bir şekilde “burada sıra yok mu kardeşim” dedim. Ama usta asker duymamazlıktan geldi. bu sözüme binaen bazı acemiler homurdanmaya, daha cesurları da usta askerlik kavramına küfretmeye başladı. önümdeki asker “5 tane çay” dedi ve demir 1 ytl yi gözden içeri uzatıp demir levhanın üzerine bıraktı. çaycıyı göremiyorduk, çaycı da bizi göremiyordu. çünkü göz küçük ve aşağı bir seviyede, dışıda yine metal ve demir ile kaplıydı. Ben de elimdeki 10 ykr yi levhaya koydum. Çaycı “sen çek parayı” gibi bir ses çıkardı. Parayı yavaş bir hareketle çektim. hızlı değil yavaştım. bu yavaşlık gururumun kabarıklığına mı işaretti yoksa korkusuzluğa mı? onu düşünemeden ağır bir hareketle parayı elime geri aldım. O an eğilip yüzümü çaycı askere göstermek istedim. Beni tanıyordu, konumumu biliyordu. Ben ve benim gibiler diğer askerlerden farklıydık. çünkü biz kısa dönem askerdik. bu nedenle hem bize misafir muamelesi yapıyorlardı hem de biraz tırsıyorlardı.

12.04.2008
…116 da yapıcaz acemiliği. Yani 28 gün boyunca burada eğitim görücez. Sonra da yemin töreniyle dağıtımımız yapılacak. Dağıtım da yine çanakkale il sınırları olacak(mış).
116 da önce yatakhaneye yerleştirdiler bizi. Sonra etrafı tanıttılar. Kantinde levazımat satan eleman da kardeşimin devre arkadaşı çıktı. Yani eleman kardeşimi tanıyor. Şampuan, traş malzemeleri falan satın aldım. Çünkü yanımda zarf (askerlik şubesinden verilen), not defteri ve kalemden başka bir şey getirmemiştim. Kütüphanede biraz vakit geçirdim.
İlgincime giden; burada herkes yeni gelenlere, yani bizlere hemen memleketini soruyor. Bu hemşehriciliği hiç sevmesem de artık memleketim Antalya deyip geçiyordum.İlk etrafı gezerken, yani 116 nın içini, kendimi cezaevinde gibi hissettim. Çünkü etrafta kamuflajlı ve eşofmanlı aynı tip kıyafetli insanlar yani askerler vardı.