Bu sabah kendime bir hikaye yazdım. Hikayemin içinde yer aldım. Yer aldın.
Sabah sırf keyfine kahvaltısı ve çayı hoş olan bir mekana -sessiz sedasız- gittik. Sırf zevkine. Kolumuzun altına aldığımız bir sürü gazetemizi okuduk ayaklarımızı uzatıp sessizce.
Birlikte olmak keyifliydi, her an konuşmak gerekmiyordu. Sabahın –kıskandırırcasına- tadını çıkardık.
Birden tuttun elimden çıktık mekandan. Sormadım, ‘Nereye?’ diye. Tutan sensin elimden ne diye sorayım.
Les amants du Pont-Neuf Tutkulu aşk filmlerinin belki de en derin içeriğine sahip olan filmidir. Bu tutku romantik bir bakış açısı ile verilmez yönetmen Leos Carax
tarafından. Filmde görsel ve estetik olarak abartılan Fransa sokakları bir harabeyle köprüyle özdeşleştirilerek küçük düşürülür, yoksulluk ve yalnızlık fransanın gerçek yüzüdür. Yönetmen fransanın politik tavrını eleştirirken, bir sokak ressamını yüceltir ve onu Özel bir kahraman yapar.
Bu kahraman Michèle Stalens “Juliette Binoche”
kült bir sembol olur. ve Ressam-sanatçı ikileminde Bir Salvodor Dali bir Rembrandta dönüşür ve sanatsal bir aşkı yaşatır bize. Bir oyuncuya söylenebilecek büyük sözlerdir bunlar.
Filmin öteki köşesindeki esas oğlan Alex “Denis Lavant” ise bize asiliğin ve anarşistliğin hüküm sürdüğü bir karakter izletir ve asilik sizin damarınızdanda akmaya başlar.
Başka türlü yazılabilecek bir film değildir. Ya farklı bir ruh halinde izlersin yada izleyemezsin bir filmdir. İzlemeden önceki atmosferiniz ve ruh haliniz çok önemlidir.
DVD dükkanlarında yada internette romantik komedi, derin, aksiyon, heyecanlı v.b. kaba sınıflandırmalarda saçma saçma filmleri ala dururken,Jeux d’enfants gibi birkaç film gözümüzden kaçar ve izlenmez. Belki çıktığı yıl olan 2003’te bu popülerliğinin az olması Yönetmenin o zaman için iki tane genç ama uluslararası başarı potansiyeli olabilecek oyuncuya yatırım yapmasındandır çünkü film bir fransız şarabını kıskandıracak kadar değerlenir zaman içinde.
Yönetmenin seçtiği oyuncular.Marion Cotillard (2008 en iyi kadın oyuncu oscarı) ve Guillaume Canet‘dir.
