bildirgec.org

İspanyol Keruve‘nin Alzheimer hastalarına yönelik geliştirdiği cihaz, çeşitli kuruluşlar tarafından 12 ödüle layık görülmüş. Cihazın kol saati şeklindeki birimi, kaybolma riski taşıyan kişinin koluna takılıyor ve özel bir tornavida olmaksızın kişi tarafından çıkarılamıyor. Sistemi tamamlayan “Nokia 7710” görünümündeki, şehir haritalarının yüklü olduğu bir de el birimi var. Bu kontrol birimi, hastanın sorumluluğunu üslenen kişi tarafından taşınıyor. Sistem şöyle işliyor; hasta belirlenen güvenli bölgeyi ihlal ettiğinde bir alarm çalarak el ünitesine bildiriyor ve kişinin hareket ettiği güzergahı ekranındaki haritada gösteriyor. Takip işlemi GSM 900/1800 şebekelerini veya GPS hizmetini kullanarak yapılıyor. Kişinin gittiği bölgede hangi hizmetin (GSM/GPS) sinyal gücü yüksek ise cihaz o şebekeye bağlanıyor. Su geçirmez ve darbeye dayanıklı kol ünitesinin şarjedilebilir pilleri, 3,5 gün dayanabiliyor. Avrupadaki satış fiyatı, %16’lık vergi hariç 850€.

Bizim buralarda bir deli var. Kimbilir ne yaşamışta aklını yitirmiş. Kim bilebilir ki?
Onunla hep otobüste karşılaşıyorum. Bir keresinde yanıma oturmuştu. Bir temizlik hastalığı var belli ki. Ayağında ayakkabıları yok ve ayaklarının altı simsiyah. Ayaklarının altını temizliyor hep elleriyle. Sonra parmaklarını otobüsün camına dokunduruyor, diğer elinin parmaklarıyla etrafında gezdiriyor. Bir şekil çiziyor, bilmiyorum ne.Gökyüzüne bakıyor camdan. Çizgifilmlerden çıkmış gibi.. Haline üzülmenin yanında aslında bu doğallığı ve ne yaptığını bilmemezliği hoşuma bile gidiyor. Onu izlemeden yapamıyorum. Sonra onun çaprazında ve oldukça uzağında oturan genç kadının yerinden huzursuz huzursuz kalkıp başka koltuğa oturuşunu izliyorum. Sanki ‘e, baksana deli. Ne yapacağı belli olmaz,bitlidir mitlidir belki’ diyen düşüncelerini gözlerinden okuyorum kadının. Sanki kendini haklı çıkarmak ister gibi gözlerimin içine bakıyor. Gülüyorum haline.. Biraz da acıyorum bizim zararsızdan korktuğu için..
Bizimkisi ise o sıralar küfür savuruyor camdan dışarı bakarken. Bir şeylere hep kızgın.. Hep dargın. Kimbilir canını ne yaktı ve bu duruma düştü. O küfrederken kızamıyorum bile çünkü toplumumun içinde okuyan-okumayan yüzlerce gencin sadece takımlarını desteklemek adına bile sokağın ortasında, halkın arasında ana avrat küfrettiklerini düşündüğüm zaman, bu kadınınki o kadar masum kalıyor ki.. Çünkü bilinçsizce yapıyor..
Böyle işte, ben bizim deliye sempati duyuyorum çünkü felaketin nereden geleceği belli olmaz diyor bana aklım hep.. Ya bir gün biz de o hale düşersek diyor…