Sokaklara, meydanlara salmışım kendimi, bırakıvermişim hayatın akışına bedenimi, sadece yürüyorum ben bir gündüz vakti. Aklımda durumumu özetleyebilecek ne bir söz var, ne de üzerinde olmak istediğim herhangi bir kara parçası. Hayallerden, arzulardan hatta en basit isteklerden bile muaf tutmuşum ruhumu. Masallardakine benzemeyen bir şekilde, dereleri tepeleri aşmaksızın, gece gündüz yol almaksınız, önümde uzanan insan kalabalığını yarıp sadece yürüyorum ben bir gündüz vakti.
“Bittiiiii” dedi, i harfini avazı çıktığı kadar uzatarak. Kadınsa duymazdan geldi, bol i’li “bitti”yi. İnanmak istemediği için değil, duymak istemediği için duymazdan geldi kadın.
Sustu duvarlar. Ellerini dokundu kadın duvarlara merdivenlerden çıkarken, bitiş çizgisine yaklaşırken. Ellerinde buz gibi bir sıkıntı hissetti, hissetmezden geldi kadın.
Ayakları tüm dünyanın, tüm hayatın, en kötüsü tüm kadınların ağırlığını taşıyormuşçasına ağırlaştı. Adımları yavaşladı kadının, damarlarındaki kandan bile daha çok yavaşladı.
