“Bazen özlüyorum” dedim dün sevgiliye. Ama eksik söyledim. “Bazen öyle çok özlüyorum ki” olacaktı. Nedeni bilinmez.Hiçbir zaman benim olmayan , olamayacak sevgili o…..uzun zaman önce unuttum ben baharda aşık olmayı, kalbin o deli çarpıntısını…hani derler ya kapattım o sayfayı. Ama zannetmişim ki kapattım. Sen açtın tekrar….Olmaması gereken bir zamanda, olmaması gereken şartlarda. Kalbe söz geçmez ya hani, geçmedi…….Oysa sevgili , senin hiç suçun yoktu, sen açtığın kapıdan habersizdin….öğrendiğin andan itibaren de , olamaz, şartlar dedin, şartlar!!!!Sadece sen değildin ki bana bunu hatırlatan……Her akşam eve geldiğimde açılan kapının ardından gelen ses aslında beni kendime getirmeye çalıştı her seferinde; anneeeeeeee, ne aldın banaaaaa..!!!!Ya içimdeki ses! Hep bağırdı avaz avaz; “Kendine gel eşsin sen, annesin sen!!!!!”Anladım, öğrendim ve beynime kazıdım ki, aşk gelir, dinlemez bakmaz seslere, kabul edip etmemene…..Gelir de kurtulabilmek sana kalmış……Sök sökebilirsen içinden, at atabilirsen kalbinden…….Şimdi sevgili, içimde bir özlemsin sadece, geceleri ışıl ışıl yanan caddeleri seyrederken içimi delice yakan, ne sökebildiğim ne de atabildiğim…….Bir daha asla okumayacağım dediğim bir şiirin en son satırı oldun sen, hala okuduğum son satır…..sevgili, aşk, içinde insan sevgisi olan güzel insan……elbet bir gün okumayı bırakacağım son satırı, ama yerinde derin bir iz kalacak, sanma sakın ki unutulacak!!!!!!!