Yıl bin dokuz yüz bilmem kaç…Kaçıyorum ben o aralar kendimden. Ama kendim oluyorum hep. Hep geri dönüyorum uçsuz bucaksız diyarlardan. Diyar diyar yaşıyorum yanlızlığı. Yalnız kaldığım her dakika seni arıyorum karanlıkta. Karanlık oluyor içim dışım. Dışa vuruyorum bütün arzularımı. Arzular değil miydi bana yön veren? Veremiyorum artık kendimi ait olduğum dünyanın düzenine. Düzene uyamıyorum ya da daha doğrusu düzenimi kuramıyorum.Sözüm ona yaşıyorum zincirleme felaketlerde…Ucuca ekliyorum zamanı…Ve ağlıyorum…
