..
..

Seni sevdiğimi, hiç sevgi sözcükleriyle söylemedim ben. Aşkım, canım demedim.Ama ;seni ararken hiç mola vermedim ben. Ay’ı yalnız bırakmadım geceleri, gündüz Güneş’i..Gelirken çocuk saflığı topladım sana, intihara sürükledim bütün köhne yaşamları.. geride bıraktım ihaneti, acıyı, kederi..Özlemek harcımda yoktu. Hasreti kattım kendime, yoğurdum. Ayırmadım kendimden seni..Tam elimi eteğimi çektim derken, çıldırmış bir denizde sandalsız uyandım. Boğulsam umurumda değil. Aklımı mutluluğa sattım..Delilikten mi bilmem, akşam üzeri iki bardak kahve ile oturdum masada bir başıma. Bir yudum sana, bir yudum bana.. bütün sırlarımı anlatamasam da doğruları söyledim, yalanı oturtmadım aramıza..Hiç yolun sonunu da düşünmedim. Sınırsız bir yolculukta ufka bakan duygularla sarıldım yalnızlığıma.Yol ayrımlarında izini sürdüm cesaretin. Yoksa eşkıyalarla nasıl baş ederdim ? (..)Üzülmek değildi korkum. Zamansız olmasaydı diğer adımın. Sen olan yarımın , yarınımın yaralanmasıydı korkutan..gerisi safsata, fani dünyanın naz etmesi, bize geçiyor hatırı ne yapsın !Demem o ki;Sensiz, sonsuz doğmak yerine ,seninle , doğmadan ölmeyi dilerdim.
Ve;Seni sevdiğimi , ben hiç söylemedim.