Çocuktum bir zamanlar;
Kartlar topladım oyunum oldu,
Bilyeler yuvarladım mutluluğum oldu,
Başımı yardım en büyük acım oldu.
Ben çocukken;
Uygar barbarların sofrasında ailem meze oldu
Evim siperim, vücudum silahım.
Yıllarca kanla beslendim,
Acıyla yıkandım
Mermiler çınlattıkça ortalığı
Acizliğim kalbimi parçaladı.
“Kimsiniz, ne istiyorsunuz? Niye?
Niye vatanım oyuncağınız?”
Diyemedim, soramadım
Bağırdılar korktum, ateş ettiler ölmedim
Boyun eğmedim dünyanın suyunu sıkanlara
Öksüz yüreğimdeki kinle büyüdüm
Vatanımı içenlerin kabusu oldum
Vücudum tank oldu üstümdeki bombaya
Ölümüm uyarı olsun kanım zehir
Sessiz çığlığım inlersin bu dünyada.
“İntihar eden sizce terörist midir?”
Yurdumu savunmanın coşkunluğuyla yanıp tutuşsam da
Ben bir çocuğum bombaların ortasında.