evden gitmeye kararlı olduğum zamanlardı, ki gitmiştim aslında…”bebeğim beni bırakma”diye ağladığında anladım…gece kabus gördüğümde elimi tutan olmayacaktı,hırçınlıklarımda,ağlayışlarımda kimse “hepsi geçicek” deyip sarmayacaktı senin kadar…biliyordun bunları…kendin için değil benim içindi isteyişlerin…ne dediysen ne yaptıysan kendince benim için gerekli yada gereksizliğindendi…hani beni terketme diye ağladığında söyledim bunu sana…sanki bugüne saklanmış gibiydi anlamı:…ben seni kimselere emanet edemedim hastayken.tıpkı ben küçükken sandalye başında geçirdiğin günler gibi…ihanet edemedim o günlere…seni kimselere bırakıpta eve gidemedim…kendim gibisin…senden,kaderimizden,kendimden kaçamıyormuşum…şimdi senin için kaderini paylaşıyorum…birgün sen terkedeceksin beni…en çokta buna kızıyorum…çok çok ağlasamda gelip sarılmazmısın anne?hepsi geçti demezmisin?sana kızgınlığımı görünce sessizce elinde bir fincan kahveyle gelmeyecekmisin yanıma?şimdi bu sorularım için başımı okşayıp “ozamanda hepsi geçecek” diyorsun…ya sen yokken geçmiyorsa hiçbirşey?…