Dün kızımı Şişli Etfal Hastanesi’ne götürdüm. Diş röntgenini çektirmek için. Biz daha hastaneye girerken iki tane mahkum arabası geçti yanımızdan. Kendikendime düşündüm ne feci bişi birileri seni isteğin dışında içeri tıkıyo. Hastaneye bile bilmem kaç tane jandarma eşliğinde gidebiliyosun. Tabiki böyle olmalı diye düşünüyorum bi yandan ama yinede üzülüyor insan. Neyse röntgen çektirdiğimiz odanın kapısında sonucu beklerken, baktım tam karşı odanın yanında da 7-8 tane jandarma durmuş arkalarında bişi saklıyorlar sanki. Meğer tutuklu arkalarındaymış elleri kelepçeli içim ezildi birden ne düşüneceğimi bilemedim. Suratında güzel bi tebessümle bakıyordu etrafa (acaba utançmı vardı.) bilemiyorum garip geldi bana. Belki nasıl bir suç işlediğini bilsem daha farklı düşünürdüm ama o an öyle hissettim. Diğeri içerideydi ve onun çıkmasını bekliyordu. Bir an çantamdan ona verebilecek bişeyler ararken buldum kendimi. Ne bilim şeker, kalem, not defteri gibi.Ama son anda aklıma geldi verdirtmezlerdiki.Belki daha önce hiç kimseyi bu durumda görmediğimden çok etkilendim. Sizlerle paylaşmak istedim anlatabildimmi bilemiyorum.