o kadar çok şey geçiyor ki aklımdan sevgilio kadar boş ki içimneresine bastığımı bilmiyorum dünyanınnerde doğup nerde öldüğümü bilmiyorumhangi hayvandan geldiğimihangi aşka inandığımıhangi toprakta yandığımı kavrayamıyorumzavallı aklımlahücrelerimin hepsinde bir mahkumşiirimin her yerinde bir portre asılıgözleri silik aynalarla karalı vegümüş bir diş gibi kesiyor etimi sakallarıbunların hepsi geçici biliyoruz sevgilibunların hepsi sıradan ve derme çatmayarın güneş bir kere daha doğacakbir kere daha tapacak bize bu yatak vedokunduğunda yeniden göğüs uçlarımız birbirinebir kez daha tanrı kendini sürat köprüsünden atacakbitsin artık bu acı sevgiliyoksa bileklerimden akan kan küçük evi yakacakcelâl hikmet20309 istanbul