Yekpare olamayan zamanlar vardır..ikindisi karanlığın izindedir, gecesi güneşin şölenindedir. Sabahını ise kaybetmişsindir.Ve akşamlar kederlenmek için klasik çizgisinin dışına çıkamaz. Yerindedir.Adımını atmadan varamazsın, saymaya başlamadan durmalısın.Ne için kaide oluşturuyorsam, neyimi akl-ı beşer sanıyorsam muammasında, daha faydasını görmediğimi beyan ederim.Kof bir umut içinde ilk kaide der ki;Her dem insanlara inancımın peşinden gideceğim. Mutluluklarını koyaklara atmış insanlara el vermek için kendi şehrimi yok edeceğim.Ve devam eder ;Düşlerim güçsüz olmayı bilmeyecek.Sıralanır gider maddeler..Ve akşam olduğunda kederlenirler..Kuşluk vakitlerini dile getirmedim. Gizem peşindeler. İstedikleri yağmura gizlenebilirler. Elbette eninde sonunda denize düşerler.Anlam içerisinde nihayete eren bir sonun muazzamlığını bildiğim diller ifade edemezler.Bir sonraki ölümünü bekler. Ölmek için doğmayı diler.Partal pelerini ile zaman yekparelenir.Sabah gelir, kuşluk siner, öğle yiter, ikindi akşamı haber verir, akşam yerindedir,anlasana gece uyumak içindir..