nicedir mezarini ellerimle derin kazip, topragini ustune bolca attigim bir ben vardi benden iceri. sonra nasilsa senaristin yine kalemini alacagi tuttu eline. ve elime verdi kazmayi da kuregi de.simdi o ufak beden hortladi, ordan oraya kosusturuyor beynimde. birine, birseye, bir suru sey soylemek istiyor kac zamandir suregelen suskunlugun verdigi kizginlikla. oysa anlatamiyorum ki derdimi ona. evet dunya rezil bir yer, evet insanlar kotuler, evet hayat carptigini yamultuyor, evet senin olmaman olmandan daha faydali benim icin, ve evet butun bunlari duyman hep senin kendi iyiligin icin. beni dinlemiyor o, elimden kolumdan cekistiriyor habire kulaklarimi calan sarkilara tikayamayayim diye. susuyorum, yeniliyorum sonunda. birseyler dugumleniyor nefesimin gececegi noktada, varliginin kutlesel halinden otesini unuttugum sey tekliyiveriyor kafesinde. gizli ozneler esir aliyor parmaklarimi, harflerimi kaybediyorum mutemadiyen. ben farkindayim. birsey hatali, birsey yanlis. birsey gercek-otesi, birsey, birsey, birsey ugulduyor beynimde durmadan. ben boguluyorum, boguldukca daha rahat nefes aliyor hortlagim. sonra uzak, sonra cok uzak. ekrana carpip geri donuyor bana tum bakislarim. lanetlerim geri donuyor birer birer eski yerlerine. kafam karisiyor, hesaplar karisiyor, yanlis zaman arti yanlis mekan bilinmeyen rakamlara esitleniyor. cok ama cok kiziyorum orada olmamasi gereken bana. oyle cok kiziyorum ki kizmaktan yoruluyorum. calan sarkilarin sayaci bir yukari attikca daha da buyumesini izliyorum onun. senaristin senaryolarina tukuresim geliyor devamli, olmuyor. tukurmeyi koy soyle bir kenara, tukurulmusleri yaliyorum zira.yuzum de, cumlelerim de benim degil artik, yine o ele gecirdi hayatimin bir kenarini. yine uzulecek, yine gonullu yaralayacak kendini biliyorum. biliyorum da artik ses etmiyorum. nicedir istanbul’da gun dogmamisti nasilsa. birakiyorum onu kendi haline, kirmizi kalemini aliyor, buyuk harfli yamuk yumuk basliklar yaziyor beynimin duvarlarina. sonra birden donuyor bana, uzun uzun bakiyor. diyor ki “this is all make believe, isn’t it?”. sesim titriyor cevabi verirken. yanima gelip sariliyor. agliyoruz.rüyalar, anılar kadar önemlidir. tabiri caizdir. [27]
but what can I say now?it couldn’t be more wrongcos there’s no one there..
