bildirgec.org

Gözlerine bakamadım yıllarca. Duygularımın belli olmasından korktum seni kaybetmekten. Çünkü biliyordum ki gözler kalbin aynasıdır sen konuşamazsan onlar konuşur.

Ne kadar daha devam ettirebileceğimi bilmiyordum bu oyunu. Söylemeye dilim varmıyordu ama söylemem gerektiğinide biliyordum.

Artık zamanının geldiğini düşündüğümde; tüm cesaretim, tüm kalbim ve tüm içtenliğimle söylüyordum sana hissettiklerimi. Sonunda başarmıştım ama eskiden düşündüğüm gibi olmuştu. Eski beni görmek istediğini söylediğinde gözlerimi kapattım. Yanılmıştın. Hiçbirşey artık eskisi gibi olmayacaktı olamazdı. Yine seni düşünüyordum nedense. Hala seninle olabileceğimi. Ama gerçek bu değildi.

Günlük

Doğumumdan başlıyor herşey , ilk çığlığım yankılanıyor odada sevinç gözyaşlarıyla birlikte. Kucaktan kucağa geziyorum. Hep sıkıntı verici sıkı giysiler üzerimde üşümeyeyim diye. Herkezden önce kuruluyorum yatağıma ve gözümü bir açıyorumki popom yanıyor alev alev. Değştirsinler altımı diye yaygarayı basıyorum yine. Oh ne rahat hemende geldiler. Yeni bez , biraz süt ve artık uyuyabilirim mışıl mışıl.

Gün geliyor bitiyor çığlıklar. Anne tiş baba tukulata diye devam ediyor. Başka haylazlıklar yapmaya yeni yaramazlıklar icat etmeye başlıyorum gün geçtikçe. Ekmek almaya gidiyorum ama oyuna dalıp kaybediyorum kendimi sokaklarda. Herbir köşe başında yeni oyunlar her sokakta yeni maceralara atılıyorum. Birde bakıyorumki annem geliyor.
”Nerdesin sen sabahtan beri ? ”
” Oyun oynuyorum anne ”
diyorum polisin bile beni aradığını bilmeyerek 🙂

Herşeyin bir başlangıcı ve bir sonu var. Baki olmayan varlığımız her geçen gün zamanla birlikte bir nebze daha ilerliyor yokoluşa. Nerede ve ne zaman sona ereceği belli olmayan , gerçekliğinden bi haber , yarışmaya çalıştığımız ama hiçbir zaman yetişemeyeceğimiz , hızına kapılmış ilerliyoruz sonu belli olan yola. Durdurulması imkansız , yinelenmesi ise hayallerle mümkün olan ”Zaman”

Değeri her bir insanın yaşantısıyla bağlantılı olarak farklı , ama çoğunun farkında olmadığı kadar değerli.

damla

Yağmur damlalarının kaderidir düşmek
Bir damla olmak bulutta
Düşeceğini bile bile yardan gitmek
Sen benim bulutumdun
Ben sonumu bile bile sevdim
O anın hazzını yaşamak için
Gözümü kör etmişti aşkın
Umrumda değildi hiç bir şey
Ve vaktim gelmişti
Bir sonbahar günü hafif rüzgarlı
Ağaçlar vedalaşırken yapraklarla
Dalgalar döverken sahili
Kuşlar uçmaktan vazgeçince
Kaderimle başbaşaydım
Ağlıyordum yağıyordum
Sen hep gökte ol sevgili
Bulut ol melek ol