bildirgec.org

senin gucun ne kadar ?

inaniyorsan sona bu baslangiclar nedir? neye gore baslangic? bu hayatlar bu yasayanlar neye sevinirler yeni doganlara? ne verdiler ki gidenlere, ne alicaklarini umit ediyorlar simdi
bu kadar yasayana yenileri ekleniyor eskiler cok cabuk unutuluyor
unutmak insanin dogasinda var sadece yasayanlar icinde bunun mantikla alakasi olmadi
hicbir zaman bu unutmak istegidir unutmalidir ki bitsin acilari dinsin gozyaslari bir olumun
acisi 40 gundur son duasina kadar. gorev tamamlanmis aci bitmistir gorunurde .
bir arkadasim en sevdiginin acisi 3 gun surer demisti ,aci tatli anmak diildi bu unutmakti ,
varolmuslugunu reddetmekti, hayatina kattiklarini inkardi giden icin ama unutulmustu
yasayani kaybetmek ne demek en iyi asla bulamayan bilir . kaybettiginin ne oldugunu anlar o zaman, elindeyken bilmeyendir o ,soylenmemis cumlelerin ,tutulmamis sozlerin varolmasidr kaybettikleri. hayata yeniden gelmek icin her gece yalvarsanda donus yoktur giden gitmis. vefasizlik sucluluk.. Giden gitmistir artik ne sozler geri getirir gideni ne dualar
yasadiklarina saymak istersin olmaz, dunya doner sen durursun pismanlik seni asmis idam etmistir sen yasarsin nefes almaksa yasamak, gectir artik giden gelmez sen gidemezsin.

ask ve yalnizlik…bu iki kelime ne kadar aksi birbirinin ama ne kadar ayni aslinda
askin yasamina girmesiyle kacar uykularin boyle baslar kendine donmeler, yeniden tanimaya
baslamalarin …bi sessizlik halidir ruhunu yaksada alevler . kavruldukca daha cok donersin kendine
belki simdiye kadar olamadigin olursun hatta daha fazla..her gece dunyanin sonunu getirirsin herseyini kaybedersin uykusuzlugunda ..
sabahlari tekrar bulursun bakarsin icindeki yalnizliga asiksindir, yaninda yoktur, yanindakini zaten gormuyorsundur..hersey icinde yarattigindadir, aradiklarin yargiladiklarin, kendini buyuttugun icindeki asktir
ulasamadagin senin olmayan sende olmayan sensiz bir asktir o
her gozun daldiginda dusundugundur umutsuzlugundur yarina yalvarisindir
aglarken bakarsin kendine, seyrettikce anlarsin ask yalnizliktir senin icin. sen yalnizliga asiksindir yanindakine degil kendine asiksindir aynalara baktikca anlarsin aglarken akan gozyaslarindir asik oldugunu
asik oldugun icinde yanan sensindir dunyanin servetini koysalar onune sen gene kavrulacaksindir o askla
daha cok dusunmeye baslarsin kor sabahlari beklersin dunyanin sonunu hazirlar
gibi planlarsin kendini. sen asiksindir sen asksindir
butun duvarlar cekilir onunden, kapilarin acilir, gozundeki perde iner butun dunyaya karsi durabilirsin buldugunla
tek bi sey kalir geriye sen ve askin yalnizsindir artik …..

insanlardan insanlıklarını kaybetikleri gün vazgeçtim
dağa taşa ota kuşa verdim kendimi sevdim onları saygı duydum attığım her adımda bastığım yerlere
yanlışlıkla basıtığım karınca yuvaları için ağladım saatlerce, her yağmurda sokaklara çıktım salyangozları topladım kimseler ezmesin onları diye,
yere düşen yaprakları topladım ölmüş olmaları çiğneme hakkı vermiyordu bize .evet kimileri yazık bu kız gittikçe sıyırıyor dedi desinler onlardan daha
insandım ben daha çok düşünüyodum herşeyi
kimseyle kavga etmemeyi öğrendim bunlarla uğraşırken cevap vermemeyi insanlara çünkü ne kadar konuşursan konuş derdini anlatırsan anlat
o gene bildiğini söylicekti bana, ben gene yanlış olacaktım gözümde ..
sevdiğim insanları kaybetmeye başladığım günden beri çokta ağlamıyordum artık .kalpsiz dediler ilgisiz dediler bu kızın dünya umrunda değil dediler
kendilerine göre haklıydılar belkide ama ben yaralarımın kanadığını biliyordum ağlamak çözüm değildi benim yaralarıma inadına susucaktım inadına yaşıcaktım
evime aldım çaresiz hayvanları baktım büyüttüm sevdim onları kimseyi sevmediğim gibi sevmek istemediğim gibi
geceleri onlara bakarken kanattım bütün yaralarımı içimde kimse görmedi duymadı beni
sessiz attığım her çığlıkta yeni bir çaresiz buldum kendime bakabileceğim bencillikmiydi bu bilmiyorum ama ben kendi bencilliğimde mutluydum
herşeyden uzaktaydım kapadım kendimi dünyanın çığlıklarına artık üzülmüyordum gidenlere sevinemiyordum yeni gelenlere geldikleri dünyayı sevmiyordum ben
kıskanıyodum her sabah camımda gördüğüm örümceği .evini yapıyordu camıma hiç düşünmeden keşke diyordum bu kadar rahat olabilseydim biri bozulursa başkasını
yapabilirim diyebilseydim ben yapamıyordum …her gece yenileri açılıyordu yaraların her gece daha bir kanar olmuştum uyumuyordum artık sabahlara kadar
bekliyordum hadi diyodum içimden bir tek şey lazım sana sabah kalk konuşmanı yap artık ve git …
intikam kötüdür herkese göre ama benim birikmişti yapılanlar yapılmayanlar en azından konuşmalıydım söylemeliydim ne varsa içimde
sustum bir tek benim yaralarım yeterdi kimseyi acıtmaya gerek yoktu
en iyi yaptığımı yaptım her sabah sanki uyanmam için sebep varmışcasına mutlu kalktım yatağımdan
etrafımdakiler ne istiyorlarsa onu yaptım hiçbir şey istemedim karşılığında benim mutluluğum yaşayan şeylerdi onlar mutluysa benim için sorun yoktu
uzun yürüyüşlere başladım sattlerce hiç durmadan içimden tutturduğum tek bir şarkıyla arşınladım her bir yerini sahil yolunun benim kimseyle konuşmaya ihtiyacım yoktu
benim kendime bile ihtiyacım yoktu aslında bu kadar birikmişlikti attığım adımlar .içime çektiğim her nefes aslında cümleler kuruyordu ama kimse duymadı beni kimse ağlarken görmedi kimseye cevap vermedim ben .hakkımı savunmadım karsımdaki belki kötü bir gün geçiriyordur diye haberleri seyretmez oldum gazeteleri okumaz…
dünyanın karşısında tek başıma yaşamaya çalışıyorum sadece .bütün dünyamı bana karşı? elbette hayır. bu dünya kendine karşı ben onun için sessizce ağlıyorum
bencilim ben benim olanı korumaya çalışıyorum kendimi yavaşca yokederek.ruhumun en ince ayrıntısında bile acılar var ortaya çıkan çıkmak için çabalayan haykırdığım zamanlarda sessizce aynı cümleler var ” lütfen yaşayanları incitmeyin” kimse farkımda olmayabilir benim yada kimse önemsemiyor olabilir
ama bende burdayım ve görüyorum duyuyorum hissediyorum. acılar içindeki insanların çığlıklarını duyuyorum katledilen hayvanların suratlarını görüyorum
kırılan ağaç dallarını hissediyorum ve sadece susuyorum kanıyorum yavaş yavaş kimse görmüyor beni kimse duymadı benim çığlıklarımı ben sadece yaşamaya çalışıyorum
bütün acılarımın en üstünde oturup.
bunları nedenmi yazıyorum? belki dedim en azından benim varolduğum ispatı olucaktır bu yazı bende bu dünyada yaşıyorum görüyorum ve herkes gibi nefes alıyorum .