yaprağın titremesiyle uyandım ağır uykumdan
bir baktım ki gözlerin değmiş pencereme
yanımdaki mendilden medet umup sildim izlerini
umarsız tavırların parmağımdaki bir ip
unutmak istemeyişimden seni
bir gece yarısı
ilk defa dökülmüştü dudaklarından sevgin
ilk defa böyle bakıyordu gözlerin
ve son defa tuttu ellerimi ellerin
kan ter için de uyanırken anladım
ben sildim gözlerini aynamdan
ben yok ettim seni varlığımdan
‘ can ‘ mışsında haberi yok canımın canından
oyuncaklarımı bırakın derken hayallerimi bana verin diye seslenir çocuk, duymazsın, anlatamaz. ‘ çocuk işte ‘ diyip geçerken bir zamanlar denilen o zaman dilimini hatırlayamazsın, sırf bu yüzden korktuğunu her şeyden kazanılmış gerçek yoktur. yaşanmamış hayatlara bulaşmanı ister senden hayat hep. vaktini harcadığın kadar daha öğrenmen gereken birçok şey.. ama mümkün değil, yelkovan veya akrep dönmeyecek bir süre sonra. dönen insanlar olacak başında ama kolundaki dönmeyecek artık. belki daha muhteşem yaşayabilirdin hayatını, birilieri BİR ZAMANLAR senin de elinden almasaydı oyuncaklarını…
