bildirgec.org

Kendimi uzaktan, çok uzaktan izler gibiydim. Sanki ben bir filmin içinde rol alan aktristim, diğer ben de o filmi izleyen seyirci.. Kendi bedenime, duygularıma, fikirlerime yön veremiyor; sadece uzak bir köşeden olanlara bakıyordum. Bir sonsuzluğun içinde gibiydim.. Hayat akıyor ama ben o hayata hiçbir yerinden dahil olamıyordum. Gerçeklik kavramı zihnimdeki anlamını yitirmişti. Hiçbir şey hissedemez olmuştum. Oysa ben sürekli pozitif olmayı, hayatı ve onu dolu dolu yaşamayı seven biriydim. Belki de bu halim, o yüzden kendime bu kadar yabancı gelmişti.
Ağustos ayı ELLE dergisinde aynı başlıkla okuduğum yazı, bunun ” depersonalizasyon” yani ”yabancılaşma sendromu” adında bir psikolojik rahatsızlık olduğunu söylüyordu.
Hayır tabiki hastalık hastası gibi davranıp kendimi sorunlu ilan etmedim bunun üzerine 🙂
Sanırım herkes zaman zaman böyle duygular yaşayabiliyor sizin de haberiniz olsun kendinizden korkmayın istedim 🙂

Bu sıralar dünyadaki bir çok kadın bir çanta için birbirini eziyor. Çanta, bilinen bilmemkaçyüzbin dolarlık markalardan birine ait değil. İngiltere’de 5 paund, Amerika’da ise 15 dolara satılıyor. Çantayı cazip hale getiren ise ‘en moda’ olması.
İngiliz tasarımcı Anya Hindmarch’ın kanvastan ürettiği bu alışveriş çantasının amacı sosyal içerikli mesaj vermek. Öyle ki üzerinde ” I’m not a plastic bag ” yazan bu çantanın fikir sahibi ‘We Are What We Do’ adlı çevreci grup. Marketlerdeki plastik poşet kullanımına son vermek ve çevre duyarlılığı göstermek için üretilmiş olan çantanın, ünlüler tarafından da kullanılıyor olması ve sınırlı sayıda üretildiğinin açıklanması hiç süphesiz cazibesindeki arttışın önemli sebeplerinden. Kadınlardaki ‘benim olmalı’ duygusuna yönelik çok akıllıca bir stratejiyle satışa sunulan çanta için dünyanın dört bir yanındaki kadınlar geceden kuyruğa giriyor.