bildirgec.org

bir derinlik vardı
benliğimde
daha da sonsuzlaştı
karanlığına baktığım
ilerledikçe aydınlanan

Bu nasıl bir ruh halidir böyle soruyorum?

gördüklerim , duyduklarm , yaşadıklarım … hayata – yaşamaya dair ne varsa. herşeyiyle insanın kendisini bir bütün olarak görmesi. ait hissetmesi. Unutulan duygular. unutuluyor çünkü unutturuluyor. yapaylık kol gezerken bize ait olmayan duyguları yaşamaya özeniyoruz benimsiyoruz sanki bizimmiş gibi. Gerçek olmayan mutluluklar , gerçek olmayan üzüntüler , gerçek olmayan sevgiler. İşte tek sorun değinmek istediğim. Duygular yozlaşıyor hangisi gerçek hangisi değil ayırt edemez hale geliniyor. Koca bir boşluğa düşülüyor zamanla. Kimse anlamıyor nedenini suçlayacak basitlikler seçiyor kendine farkında olmadan bir yalanı yaşıyor… yalana alışıyor gerçekler acıtır oluyor. Çoğu zaman alışmak sorgulamaktan daha kolay geliyor. Bize sunulanı kullanmak külfet olarak görülürken bizim olmayan düşünceleri ezberliyor tüketene kadar yaşıyor ve ardında yenileri ediniliyor. Bundandır kişinin kendiyle çelişmesi , değerlerini kaybetmesi işte tamda bundandır ki yalanı doğal kabul etmesi … özeleştiri nedir bilinmiyor. Halbuki ne kadar da çabuk eleştirilir kişi değil mi? Önyargı edinmek , insanları kolayca silmek kendi eksikliklerini onlara yüklemek hiç olmadıkları şeylerin bedelini ödettirmek … kendine de baktığını söyler tamamlanmış olduğunu hisseden , hiçbir zaman olmadığı şeyi anlatmaktan çekinmez , kendide inanmak ister inanırda… maskesiyle mutludur o , tekerleme gibi ağzından eksik etmediği “ ben” ler … benlikleri kelimelerden ibaret. Sadece anlatılır asla yaşanmaz…

Uykusuzdum .. Ama yorgun , asla! Huzursuzdum.. Ama mutsuz , asla! Bir yolculuk yaptım. Bu yolculuk beni nereye götürmüştü? Neredeydim ki ben? Arkamda , bıraktıklarım .. Önümde ise beni neyin beklediğini bilmediğim yarınlarım.
Evet , beni neyin ya da nelerin beklediğini kestiremiyorum. Bunu çözümlemeye çalışmak zor.
Her an süprizlerle dolu. Belkide bunu bilmemek en iyisi. Yanılıyor muyum? Bilinmeyen herzaman daha cazip gelmemiş midir insana?
Bu duyguyu seviyorum..
Tam herşeyin monotonlaştığı noktada neler çıkmıştı karşıma.

Sahip olduğum bir “ben” yoktu. Yaşadığım anlar boşluk doluydu. Dolacağından ümidi kesmiştim. Çünkü doldurmak adına çabalayacak gücüm yoktu. Oysa ki küçümsediğim noktalar çoktu..