Sözcükler verdim insanlara. Cümleler kurdum. Virgüller, üç noktalar bazen sadece nokta koydum ki anlamları olsun.
“Ben iyiyim” diyorum günlerdir kendime, onlara. Ama sanki değişen bir şeyler var yani yoksa da olmalı gibi…Yeşil yeşil değil gibi ya da ne bileyim baktığımla gördüğüm aynı değil gibi, gökyüzünün rengi değişmiş (delirmiş) gibi ya da benim rengim değişmiş gibi (mi?). Sanki hep olmaması gereken şeyler oluyormuş gibi de biz de buna “hayat” deyip geçiyormuşuz gibi..Sanki hep birileri giderken birileri arkada kalıyor gibi..Sanki bütün bunlar biten bir rüyanın (yalanın) arkasından kurulmuş birilerinin canını yakmayı isteyen cümleler gibi..Kimbilir öyledir belkide…Belki de sadece bir rahatlama, kendini de onu (onları) da rahatlatma cümleleridir.
