Sonlara yaklaşmak ne kadar acıdır, acıtır çoğu zaman Bile bile biteceğini son heveslerle tüketmek zamanı, son kez beraber gülmek birşeye, son ağız kavgası, son bakışlar, son soluklar beraber alınıp verilen … Yaşanmışlar hep kâr kalır mı yanımıza, hatıralar özel olsalar da anımsandıklarında mutlu olur mu insan her zaman, tekrar tekrar izler gibi bir filmi her anı heyecanlandırır mı bizi, etrafa yumuşak kokular yayılır, neşeli bir hava okşar mı ruhları, dalıp gider mi gözler her defasında ve bazen ağlanır mı her geçen ana, değerini bilemedik mi denilir yoksa dolu dolu yaşadık herşeyi, ne varsa haz veren ne varsa bizi iyi hissettiren sonuna kadar son damlasına kadar içtik mi ballı şerbeti.
fractal
11 yıl önce üye olmuş, 12 yazı yazmış. 4 yorum yazmış.
SIRADAKİ
fractal | 05 April 2003 22:34
Gün gelir yağmur kesilir güneş saklandığı yerden çıkar ve yine gülümser…
Çok sözüm var kendime verip tutamadığım, bu onlardan biri olmayacak sanırım. Zamanın birinde kendime “bir daha kendimi kötü hissettirecek kişilerle beraber olmayacağım” diye söz vermiştim, insan kendini çok seven bi varlık (bilirsin), sonuçta kimse mutsuz olmak istemez … Aslında sorun da burada başlıyor galiba, insan mutsuz olmak istemezken aynı zamanda başkalarının da mutsuz olmamasını da isteyebiliyor mu, fedakarlık yapıp biraz ben biraz o sevinsin ya da üzülsün diyebiliyor mu? Bu sorunun cevabı kişiden kişiye değişiyor haliyle. Bencil olanlar paylaşmayı sevmediği için sevinmeyi sadece kendi haklarıymış gibi anlayabilirken, az bencil olanlar ise birazcık paylaşıp kendini daha iyi hissedebiliyor… Bunlar kesinliği olan yargılar değil elbet, birer varsayım. Sonuçta doğru kişilerle karşılaşamayan milyonlarca insan vardır dünyada ve hep üzülen birileri oluyor, bu kesin.
