Yüzün, lâcivert carşafa sarılı omuzlarının ve kızıl saclarının arasında görebildiğim yüzün,upuzun hüznüyle bu kadar kapamışken gözkapaklarını bakışlarıma, ikimiz de sadece bilmeyen çocuklardık belki de;arasında sıkışmaktan ibaret olduğunun tüm sıkıntımızın üzerimize ağır gürültülerle kapanan yeyüzünün göz kapaklarının. Ve belki çoğu zaman hayat,yanlış başladığımız bir sabahla tanımlanabilmektedir çoğunlukla. Hem ben, “Yeni perdeler gerekli gerçekten” diye ilk kez düşündüğümde,şimdi asırlarca öncesiymiş gibi gelen ve içerisindeyken aslında asla beni şimdiye vardırabilecekmiş gibi kolay geçmeyen bir zamanlar,yeni perdeler alamayacak kadar yorgun olduğumu söyleyip duruyordum kendime ne olduğunu bilmeden yorgunluğumun ve hiç de anlayamadan yorgunluğun kendisini . Sokağın bütün sesleriyle ve eski perdelerin engel olamadığı gün ışığının yüzümü gezinen yansımalarıyla,şimdi,uyandığımda,başka bir çok şeye rağmen,perdelerden şikayet ederek uyanmak daha kötü değildi, pencereleri siyah kartonlarla kaplamalıyım belki,daha geçirimsiz bir başka madde ya da .. nasıl farkında olunmayabilecekse zamanın .. dediğim pek zor günlerden.
