bildirgec.org

sartre’ın “l’etre et le neant” isimli kitabında anlattığı bir utanç tanımı dikkat çekicidir…

“belediye bahçesinde, kestane ağaçlarının uzandığı yoldan, ortasında bir heykelin yükseldiği yeşil bir çimenliği seyretmekteyim. bunların tümü benim için vardırlar. ama bakıyorum, başka biri gelip orada duruyor ve beni de içine alan bir görünümü göz altına alıyor. benim için gerçek dünya olan benim tasarımım, hemen çözülüp dağılıyor ve bu çözülmeden doğan öğeler, yeni gelenin çevresinde dolanıp birleşiyor: şimdi artık ne varsa, hep onun için vardır, bu nesnelerin tümü de “benim görmeme olanak bulunmayan yüzlerini bir başkasına göstermektedirler”. bir başkasının malı olmak için dünya beni tepip gitmektedir.

Okudugum bir yazidan fazla etkilenmis olmaliyim ki, bir süredir saadet ve matematik arasinda bir iliski arayip duruyorum kafamda… Belki de bu yüzden, son gunlerde kendimi, neyi iyilestirdigini unutmus bir ilac ya da bir tür maydanoz gibi hissediyorum.

Bir aydir mektup arkadasligi yaptigim birisinin “Rastlantilarin gücü nereden gelir?” sorusuna cevap vermeye kalkismam da bu bitkisel ruh halinin bir kaniti degil mi? Sunlari yazdim cevaben:

bob dylan’in “the answer is blowin’ in the wind” sarkisina nazire, benim rastlanti meselesine cevabim da “the answer is frozen in the momentum” olacak…

Hiç alışkın olmadığım kadar çok kahve içmeye başladım akşamları. Daha uzun süreli, kalın bağlantılı cümleler yazmamı sağlayan yeni bir adet… Eski zamanlardan bugüne ağır bir yük gibi taşınmış bir sürü yanlış cümle var kafamda: Demek ki yeni diller öğrenmek zorundayım her anlamda, yeni dil oyunları… Uzun süre önce çıktığım yolculuktaki kazalarım yan yollardan dolaştırdığı için beni, derine ya da yukarı pek inemeden geniş coğrafyalar tanıdım, türünün Kafka’yı hiç okumamış örneği küçücük bir böcek gibi…