ölümler çıplak gelir ve acıtır yalnızlık dürtüsü ruhumu. sevdan bir ateş gibi yakarken benliğimi, dengesizce dolaştığım bu acılar parkında seninle geçirdiğim zamanlar aklımda. yüzüme vuran mor yel, gecenin rengini anımsattı ve umutlarım söndü aniden.
seni tanımayan yoktu bu şehirde, benim dışımda herkeste vardı bir anın. hüzün kovan kuşunu bekledim gecenin bir yarısı acılar parkında gelmedi, gelmeyecekti. yaşamdan söz aldım beni benden alıp bana vermeyecekti geri ve sen gelmeyecektin birdaha.
sen yine seni sev birtanem ben veremem sana acımı ve kanatamam acıyan derin yaramı. hep böylemi olur tanrım? sonu hep hüsran, hep hicran ve hep acıyan…
