Siyah soluk, bir beyazın teninde
Dokunuşları inkar, adımları isyan!
SİYAH bir LAL her vuruluşu…
Ayak tabanları pembe, ayaları pembe…
Yüreği pembe…
Gizil bir öğrenme kuyuya söylenmiş sır.
İniltilerin sazlıklardan Ney’e dönüşümü…
Bir ruh, Adem olmuş secdede
Ey Saki!
Sun SİYAH LAL’İ sükunet bulsun LÂLEZÂR!
15/O4/2009
Sarılma eyleminin uygulandığı durumları görmek canımı sıkılıyor. Hemen hemen bütün rutin karşılaşma ve vedalaşma seramonilerinde var.
Atalarımızın bu eylemi nasıl keşfettiklerini ve nasıl anlamlar yüklediklerini düşündüğümde içim kan ağlıyor (eheh.).
Gerçekten.
O insanlar sarıldıkları andan itibaren bütün gezegene ve çevre şartlarına ve etkileşim mecburiyetlerine sırtlarını dönüyorlardı. Herşeye.
Sarıldıkları şey hariç.
Hissettikleri yoğunluk, bu hareketi günlük işlerliklerinin içine empoze etmeye yönlendirdi onları.
Tamam. Ama tadında bırkamadık herzaman olduğu gibi.
